Wednesday, April 17, 2013

Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του.

Στέκομαι όρθιος στο μετρό της Αθήνας και μπαίνει μέσα στο βαγόνι μία νεαρή κοπελίτσα με χαρτομάντηλα στο χέρι. Στέκεται στο χώρο ανάμεσα από τις πόρτες και αρχίζει να μιλάει:

"Γεια σας. Είμαι 25 ετών και είμαι άνεργη εδώ και ένα χρόνο. Έχω ένα παιδάκι τεσσάρων μηνών (κρατώντας το βιβλιάριο υγείας) και δεν ζητιανέυω. Σας ζητάω να αγοράσετε ένα κουτί χαρτομάντηλα για να μπορέσω να του πάω γάλα για να φάει"

Η φωνή της δεν έχει κανένα συναισθηματισμό μάλλον επειδή το έχει πει τόσες φορές το ποίημα. Δεν ξέρω αν έλεγε ψέμματα ή αλήθεια, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ακουγόταν η flat φωνή της ήταν σοκαριστικός. Αισθάνθηκα ένα σφίξιμο απίστευτο εκείνη τη στιγμή, αν και συνήθως δεν το παθαίνω. Είναι τόσες οι φορές που γινόμαστε μάρτυρες ανάλογων σκηνών, που πλέον το λες και σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Αυτή τη φορά δεν ήταν έτσι, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο. ίσως επειδή πλέον ως μπαμπάς καταλαβαίνω τι είναι να έχεις ένα παιδί και να προσπαθείς να μην του λείψει τίποτα

Απέναντί μου κάθεται ένας παππάς. Όσο ακούω την κοπέλα έχω καρφώσει το βλέμμα μου στον παππά και τον κοιτάζω επίμονα. Ο παππάς κοιτάζει αλλού (η κοπέλα στεκόταν από πίσω του και δεν θα μπορούσε να τη βλέπει) και σε κάποια φάση διασταυρώνονται τα βλέμματα μας με τη συνοδία της φωνής της κοπέλας. Είναι τόσο έντονος ο τρόπος που τον κοιτάω, που θεωρώ ότι είναι θέμα δευτερολέπτων να με ρωτήσει γιατί τον κοιτάω και ποιο είναι το πρόβλημά μου. Αντ' αυτού, απομακρύνει το βλέμμα του ενώ εγώ εκεί. Επιμένω. Φεύγει η κοπέλα και πάει στις επόμενες πόρτες και η φωνή της πλέον ακούγεται σε χαμηλότερη ένταση αλλά με το ίδιο μοτίβο. Πλέον ο παππάς κοιτάει αλλού, αλλά ρίχνει κλεφτές ματιές σε μένα και με το που με βλέπει να μην έχω απομακρύνει το βλέμμα μου, αμέσως κοιτάει αλλού.

Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του θα πει κανείς γιατί ούτε αυτός, ούτε εγώ ευαισθητοποιηθήκαμε για να της αγοράσουμε ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Ομολογώ ότι από πολύ νωρίς, είχε μετακυλήσει το ενδιαφέρον μου στις ανταλλαγές ματιών με τον παππά.

Δεν ξέρω γιατί το μεταφέρω αυτό το περιστατικό και ούτε ξέρω τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς. Ορισμένες φορές δεν έχουν όλα κάποιο νόημα. Απλά συμβαίνουν. 




Sunday, April 14, 2013

ΟΛΘ: Η χαρά του αρπακτικού



Η πρόσφατη διαρροή για τις προθέσεις του ΤΑΙΠΕΔ να προχωρήσει σε πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΟΛΘ ΑΕ με πώληση του συνόλου των μετοχών του Δημοσίου (75%) προκαλεί πολλά ερωτηματικά ως προς την σκοπιμότητα μίας τέτοιας κίνησης.

Η περίπτωση της ΟΛΘ ΑΕ, αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα προς αποφυγή για το τι αποτελέσματα φαίνεται να έχουν οι δύο διαφορετικοί κόσμοι Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, που δυστυχώς απέχουν και οι δύο από τον κόσμο της λογικής. Και όταν συμβαίνει αυτό είναι η χαρά του αρπακτικού. Ο κόσμος της Κυβέρνησης είναι αυτός της αποδοχής των (σχεδόν) πάντων που της επιβάλλονται από την Τρόικα και ο κόσμος της αντιπολίτευσης είναι αυτός της (εκ του ασφαλούς) άρνησης των πάντων που έχουν να κάνουν με την αξιοποίηση από ιδιώτες της περιουσίας του Δημοσίου. Η αμετακίνητη θέση και των δύο, αφήνει ένα μεγάλο κενό ελιγμών, ανάμεσα στις δύο θέσεις. Παρεμπιπτόντως, είναι το ίδιο κενό που παρατηρείται και ανάμεσα στην πολιτική θέση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, το οποίο οδηγεί σε απόγνωση πλήθος κόσμου που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι.

Στο θέμα του ΟΛΘ, λοιπόν, υπάρχουν πολλά ερωτηματικά. Θα σταθώ σε τρία, τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι τα πιο σημαντικά

1)      Ο μέχρι πρότινος τεχνικός σύμβουλος της κυβέρνησης για την αξιοποίηση του ΟΛΘ ήταν το λιμάνι του Αμβούργου. Το λιμάνι του Αμβούργου λειτουργεί ως port authority με το Δημόσιο να διατηρεί την πλειοψηφία των μετοχών και να παραχωρεί χρήσεις προς ιδιώτες. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι θα μπορούσε ένας τεχνικός σύμβουλος να προτείνει κάτι διαφορετικό από αυτό που λειτουργεί ο ίδιος. Γιατί δεν πουλάει και το Αμβούργο το σύνολο των μετοχών του?
2)      Τι ακριβώς θέλει να πουλήσει το ΤΑΙΠΕΔ? Από το 1992 είναι σε ισχύ η 50ετής παραχώρηση των χερσαίων και θαλάσσιων εκτάσεων του Δημοσίου προς την ΟΛΘ ΑΕ. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπου 30 χρόνια από σήμερα, αυτές οι εκτάσεις θα περιέλθουν και πάλι στην ιδιοκτησία του Δημοσίου.
3)      Ποια είναι η τιμή πώλησης μίας εταιρίας που το 2012 παρουσίασε κέρδη προ φόρων 23.000.000€ και έχει ένα αποθεματικό που αγγίζει τα 80.000.000€?

Το ΤΑΙΠΕΔ θα πρέπει να κατανοήσει ότι τέτοιου είδους κινήσεις δεν μπορούν να προχωρήσουν αν δεν υπάρχει κοινωνική αποδοχή. Το βλέπουμε και στην υπόθεση των μεταλλείων Χαλκιδικής. Η αδιαπραγμάτευτη στάση και της διοίκησης της ΟΛΘ ΑΕ, αλλά και του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι η διατήρηση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών στο Δημόσιο και η παραχώρηση λιμενικών χρήσεων προς τους ιδιώτες, γεγονός που θα διασφαλίσει και τον δημόσιο χαρακτήρα της έκτασης του λιμανιού, αλλά και την επένδυση του ιδιώτη στην αύξηση της λιμενικής δραστηριότητας. Ειδικότερα, ο Δήμος Θεσσαλονίκης διεκδικεί σταθερά εδώ και 2 χρόνια την παραχώρηση των χερσαίων εκτάσεων που δεν έχουν λειτουργική χρήση με καλύτερο παράδειγμα τον Προβλήτα Α που αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο της πόλης με το λιμάνι. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα πρέπει να αγνοηθεί, γιατί ειδάλλως θα υπάρξει κίνδυνος να χαθούν συμμαχίες που είναι απαραίτητες για όλους, ειδικά όταν αυτές εκπροσωπούν τη φωνή της λογικής. Βέβαια, η λογική είναι αυτή που λείπει από αυτή τη χώρα εδώ και χρόνια, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές.

Υ.Γ. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αγγελιοφόρο (http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=175572)

Saturday, April 6, 2013

Ποδόσφαιρο και ψήφος. Μία σχέση υποκρισίας.

Η εμπειρία της Ελλάδας έχει δείξει ότι αν θέλεις να είσαι αρεστός, πρέπει να είσαι υποκριτής. Να είσαι λαϊκιστής. Ο περισσότερος κόσμος θέλει να ακούει ωραία πράγματα. Θέλει να ακούει υποσχέσεις, εξαγγελίες, θέλει ρουσφέτια. Αυτό τον τρέφει. Αυτός που θα του τάξει τα καλύτερα είναι αυτός που θα ψηφίσει. Έτσι φτάσαμε ως εδώ.

Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ακόμα και αν αποτελεί μια εικονική πραγματικότητα, ένα παράλληλο σύμπαν με αυτό της καθημερινότητας. Αν ανέβει ο Ηρακλής, αν παραμείνει ο Άρης, αν πάρει το κύπελλο ο ΠΑΟΚ, κανενός η ζωή δεν πρόκειται αύριο να είναι καλύτερη, παρά μόνο αυτών που ζουν από αυτό επαγγελματικά. Είναι όμως και μία απόδραση από την καθημερινότητα. Μία πρώτης τάξης διασκέδαση ακόμα και σε αυτό το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, τον ξεπεσμό του οποίου δεν μπορεί κάποιος να τον αποσυνδέσει από τον συνολικό ξεπεσμό της χώρας σε όλα τα επίπεδα.

Σε αυτή τη διασκέδαση είναι απολύτως θεμιτό να χαίρεσαι με τον πόνο του άλλου. Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου. Από το σχολείο ακόμα. Η ανυπομονησία να θέλεις να δεις τους συμμαθητές-οπαδούς της αντίπαλης ομάδας την επόμενη μέρα όταν τους έχεις κερδίσει, η στεναχώρια που θα τους δεις όταν έχεις χάσει. Η χαρά σου όταν πέσει κατηγορία ο αντίπαλος, η στεναχώρια σου όταν πάρει τίτλο ο αντίπαλος. Και το αντίθετο βεβαίως. Αυτά είναι ειλικρινή αθλητικά αισθήματα. Και μη μου πει κανείς ότι αυτά συμβάινουν μόνο στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί ακόμα και σε προηγμένες χώρες όπου το ποδόσφαιρο είναι βαριά οικονομική βιομηχανία συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα.

Πριν από 2 χρόνια, όταν έπεσε κατηγορίες ο Ηρακλής, ήρθα αντιμέτωπος με την στενάχωρη πλευρά της ιστορίας. Εξάλλου η ζωή είναι ένας κύκλος σε αυτά τα θέματα. Έκατσα και ανέχτηκα αυτήν την καζούρα, γιατί έτσι παίζεται το παιχνίδι αυτό. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια του παιχνιδιού ποδόσφαιρο.

Αυτά τα συναισθήματα, δεν μπορεί να διαφοροποιούνται όταν είσαι υποψήφιος σε εκλογές. Θα ήταν υποκρισία να διαφοροποιούνται. Έτσι το βλέπω. Δεν έχω σε καμία υπόληψη αυτούς που όταν έρθει η ώρα να ψηφίσουν,  θα λάβουν υπόψη τους το τι ομάδα είναι υποψήφιος ή αν ο υποψήφιος έχει γελάσει με μία άτυχη στιγμή της ομάδας του ψηφοφόρου. Όσοι ψηφίζουν με κριτήρια ομάδων είναι ανεύθυνοι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό και ευθύνονται και αυτοί για τη κατάσταση της χώρας. Στο κάτω κάτω κάνουν κακό στις ίδιες τις ομάδες τους. Η σχέση ποδοσφαίρου και πολιτικής είναι μία σχέση που είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να έχει happy ending. Είτε για το ποδόσφαιρο είτε για την πολιτική, είτε και για τους δύο. Στην περίπτωση της Ελλάδας βέβαια, το πλήρωσαν και οι δύο. 









Thursday, April 4, 2013

Ο Άρης της Ζεύξιδος

Υπάρχουν πολλών κατηγοριών άνθρωποι. Όταν πρόκειται για ζώα, και ειδικότερα σκυλιά, σημαντικό ρόλο παίζει το αν ποτέ μεγάλωσε ένα στο σπίτι σου. Παραδέχομαι εκ των προτέρων ότι δεν είμαι αντικειμενικός, καθώς είχα αυτήν την τύχη. Του να έχω ζήσει στο ίδιο σπίτι με σκυλί. Δεν μπορούσα να κατανοήσω το πως μπορεί κάποιος να κλαίει με λυγμούς για ένα σκυλί που έχασε, μέχρι που χάσαμε ενα από ατύχημα στο δρόμο. Και ούτε θέλω να σκέφτομαι το πως θα νιώσω όταν χάσουμε και αυτό που έχουμε τώρα στο σπίτι των γονιών μου, που κοντεύει πλέον τα 14 και τα σημάδια της ηλικίας προκαλούν μία τεράστια μελαγχολία.

Μετά από αυτόν τον πρόλογο, ας μιλήσουμε λίγο για τον Άρη. Δεν ξέρω πως πήρε το όνομα του, αν και το γεγονός ότι ο καλύτερος φίλος του είναι αρειανός με βάζει σε υποψίες. Ο Άρης δεν είναι ένα απλό σκυλί. Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω ποτέ τον Λουκάνικο, αλλά για να μην μακρυγορώ χωρίς να είμαι σίγουρος ότι μπορώ να τον αποδώσω ως προσωπικότητα, νομίζω ότι όσοι τον ξέρουν, μπορούν να πουν ότι ο Άρης είναι ο Λουκάνικος της Ζεύξιδος. Και όχι μόνο της Ζεύξιδος, αλλά και της Π.Π. Γερμανού και της Κούσκουρα. Κακοποιημένος από δίποδα ζώα όταν ήταν μικρός (μη ρωτάτε πως το ξέρω. δεν το ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος) αντιμετωπίζει τον άλλον με μία επιφυλακτικότητα. Στην καλύτερη περίπτωση το λες επιφυλακτικότητα. Είναι αυτό που λέμε ότι οι κακουχίες της ζωής σου διαμορφώνουν την προσωπικότητα. Με τον Άρη ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Μπορεί σήμερα να έρθει και να σου απαιτήσει να τον χαϊδέψεις, μπορεί αύριο να σου γρυλίσει αν υποψιαστεί ότι θα τον ενοχλήσεις. Σου δίνει μία αίσθηση αποδοχής όταν είναι στις καλές του. Πρέπει να τον κερδίσεις, αυτό είναι σίγουρο.

Ο Άρης λοιπόν, εδώ και 2 μέρες δεν είναι στη Ζεύξιδος. Τον έχουν πάρει για εξετάσεις, μετά από μία ατυχη στιγμή του και ειδικά μετά τα τελευταία κρούσματα λύσσας, καλά κάνανε. Αλλά τον περιμένουμε πίσω πως και πως. Δεν είναι απλά μία μασκότ μιας περιοχής, είναι ένας θαμώνας.


Tuesday, April 2, 2013

Η ελεγχόμενη στάθμευση στο Δήμο Θεσσαλονίκης

Είναι έως ένα βαθμό λογικό, να ακούει κάποιος σήμερα ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης θέλει να επεκτείνει το καθεστώς της ελεγχόμενης στάθμευσης και σε περιοχές εκτός της Α Δημοτικής Κοινότητας και να νομίζει ότι αυτό είναι ένα ακόμα χαράτσι για την τσέπη του. Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Οι προθέσεις της Διοίκησης είναι τελείως διαφορετικές.

Κατ’ αρχήν είναι σημαντικό να τονιστεί ότι ειδικά στο κέντρο της πόλης, όπου το μέτρο είναι ήδη σε ισχύ, θα υπάρχει πλέον διαχωρισμός των θέσεων στάθμευσης σε αυτές που θα μπορούν να παρκάρουν οι επισκέπτες και σε αυτές που θα παρκάρουν οι κάτοικοι. Είναι σαφές ότι η πλειοψηφία των θέσεων θα αφορά στους κάτοικους του κέντρου, ενώ η στάθμευση μόνο για επισκέπτες θα επικεντρωθεί κυρίως σε εκείνες τις οδούς που παρουσιάζουν την μεγαλύτερη εμπορικότητα. Αυτό συμβαίνει προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη εναλλαγή οχημάτων, γεγονός που αναμένεται να έχει και θετική επίπτωση στην αγορά, που είναι λογικό να τροφοδοτείται οικονομικά από την επισκεψιμότητα του κέντρου.

Στις μέρες μας είναι πλέον προφανές ότι δεν είναι μόνο η περιοχή του κέντρου που αντιμετωπίζει σημαντικό έλλειμμα στο ισοζύγιο προσφοράς και ζήτησης θέσεων στάθμευσης παρά την οδό, αλλά σχεδόν όλες οι Δημοτικές Κοινότητες της πόλης. Με την ίδια λογική, η Διοίκηση, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Μεταφορών (που σημειωτέον εδράζει στη Θεσσαλονίκη και το οποίο αποτελείται από επιστήμονες συναδέλφους που ξέρουν τα προβλήματα της πόλης), εντόπισε τις αντίστοιχες οδούς μεγάλης εμπορικότητας, στις οποίες θα εφαρμοστεί το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης μόνο για επισκέπτες, με την πρόνοια οι κάθετες οδοί να χαρακτηρίζονται ως χώροι στάθμευσης αποκλειστικά για κατοίκους.

Λόγω του πρωτόγνωρου του μέτρου στις υπόλοιπες Δημοτικές Κοινότητες, προτάθηκε η ελεγχόμενη στάθμευση να μην ισχύσει αρχικά για εκτεταμένες περιοχές, παρά μόνο για συγκεκριμένες οδούς, με την προοπτική με το πέρασμα του χρόνου να εντάσσονται όλο και περισσότερες περιοχές υπό την ισχύ του μέτρου. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα αφενός την αύξηση των θέσεων που θα αφορούν αποκλειστικά στους κατοίκους και αφετέρου την αύξηση των εσόδων των Δημοτικών Κοινοτήτων από την ελεγχόμενη στάθμευση. Με την αύξηση των εσόδων, θα δίνεται η δυνατότητα στις Δημοτικές Κοινότητες να χρησιμοποιούν τις εισπράξεις είτε μισθώνοντας θέσεις σε ιδιωτικά parking για δωρεάν στάθμευση των ασθενέστερων-ευαίσθητων οικονομικά ομάδων είτε διαμορφώνοντας ελεύθερα δημοτικά οικόπεδα ως χώρους στάθμευσης εκτός οδού είτε οτιδήποτε άλλο που θα έχει να κάνει με την βελτίωση των συνθηκών στάθμευσης για τους κατοίκους.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο thesstoday.gr (http://www.thesstoday.gr/arthra/27-opinion/12797-dimarelos.html)