Sunday, January 13, 2013

Προσυνεδριακός διάλογος για την ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι μου, που συχνά μου κάνουν παρατήρηση ότι στα social media δεν ασχολούμαι και δεν κριτικάρω το ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα είπα να πάω στον προσυνεδριακό διάλογο για την ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ με ομιλητή τον Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, τον Γιάννη Μανιάτη. Για να πω αυτά που δεν λέω, στα social media και να τα πω εκεί που πρέπει.

Καταρχήν, να σχολιάσω ότι σε μία αίθουσα με 300 άτομα, οι περισσότεροι έφυγαν με το που τελείωσε την εισήγηση του ο Γιάννης Μανιάτης... Σε μία εκδήλωση όπου το θέμα ήταν ο διάλογος υποτίθεται. Προφανώς αυτοί, όπως είπε και ο καλός φίλος Χρήστος Παπαστεργίου, θα πήγαν μετά σε κάποιο καφέ και θα μουρμούριζαν τα δικά τους. Διάλογος με μία εισήγηση δεν γίνεται βέβαια, αλλά τέλος πάντων. Και η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει και πολύ χειρότερες ομιλίες εισηγητών γενικά, για να φύγει κάποιος έτσι άμεσα. Ας μην ερχόταν καθόλου.

Τι είπα λοιπόν... Θυμάμαι ότι τις εποχές της εικονικής ευημερίας, εκεί γύρω στο 2000, λέγαμε ότι όταν η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ, όλοι περιμέναν ότι η Ελλάδα θα σοβαρευτεί και τελικά κάναμε την ΕΟΚ σαν την Ελλάδα. Και γελούσαμε. Όχι για πολύ βέβαια, γιατί τελικά το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια. Ακόμα και αν δεν μας είχαν επιβάλλει τον ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ (οπως αποδείχτηκε και από την Κύπρο της αριστερής κυβέρνησης και του φυσικού αερίου) του μνημονίου το 2010, εμείς από μόνοι μας έπρεπε να το επιβάλλουμε στους εαυτούς μας νωρίτερα με τους δικούς μας όρους. Το 2010 η Ελλάδα ήταν ήδη μία σάπια κοινωνία. Μία σάπια κοινωνία με μία ανήμπορη και ανίκανη κυβέρνηση να διαχειριστεί την Τρόικα και να διαπραγματευτεί τους όρους του μνημονίου. Αυτήν την ευθύνη για το τι έφερε το μνημόνιο δεν την έχει πάρει ακόμα κανείς στο ΠΑΣΟΚ και ένα γενικόλογο "κάναμε λάθη" δεν αποτελεί συγχωροχάρτι. Επίσης, δεν έχω δει κανένα ΠΑΣΟΚ να αναλαμβάνει την ευθύνη (πάντα στο μέρίδιο που του αναλογεί, και που κατά την άποψή μου είναι μεγάλο) για το γεγονός ότι στην ελληνική κοινωνία η ανομία θεωρείται κοινωνικό κεκτημένο. Τέλος, από την διετή ενασχόλησή μου με τα θέματα του Δήμου Θεσσαλονίκης δεν έχω δει και καμία ανάληψη ευθύνης και για το είδος του συνδικαλισμού που εξέθρεψε το ΠΑΣΟΚ στον δημόσιο τομέα. Μία διαρκής συνδιαλλαγή εξουσίας και εξουσιαζόμενου που αρρώστησε την ραχοκοκκαλιά του Κράτους. Ένας συνδικαλισμός, που ειδικά στον Δημόσιο τομέα, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να γίνεται με όρους κομμάτων. Αν δεν υπάρξει μία ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ανάληψη ευθυνών δεν πρόκειται ούτε εγώ (που είμαι η τελευταία τρύπα του ζουρνά) αλλά και πολύ περισσότερο οι υπόλοιποι, έτσι όπως αντιλαμβάνομαι από τον περίγυρο μου, να θεωρήσουν ότι υπάρχει ξανά περίπτωση ανασύστασης όχι του ΠΑΣΟΚ, αλλά της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.

ΥΓ: Ποιος είναι ο λόγος που ασχολούμαι με την ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ? Γιατί θεωρώ ότι οι κεντροαριστεροί στην Ελλάδα είναι ορφανοί. Γιατί το ΠΑΣΟΚ, όπως είναι, δεν υπάρχει και πρέπει να αλλάξει ΡΙΖΙΚΑ ή να διαλυθεί και να ξαναρχίσει από την αρχή. Όχι για το ΠΑΣΟΚ. Για την κεντροαριστερά, που δεν μπορεί να προφανώς να συμβαδίσει με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ ιδεολογικά.