Friday, November 26, 2010

Η Ελλάδα σε πόλεμο.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι οικονομολόγος, οπότε ενδεχομένως να γράφω και μπούρδες. Αλλά βλέποντας σήμερα τι παίζει με την Πορτογαλία και την Ισπανία και τις πιέσεις που φέρεται να δέχεται η Πορτογαλία να προσφύγει για οικονομική βοήθεια για να σωθεί η Ισπανία, έχω καταλάβει πλέον ότι ο πόλεμος του χρήματος γίνεται σχεδόν το ίδιο αδίστακτος με τους παγκόσμιους πολέμους που έζησαν οι παππούδες μας.

Οι μεν παγκόσμιοι πόλεμοι στοίχιζαν ζωές, ενώ οι πόλεμοι του χρήματος στοιχίζουν αξιοπρέπεις εθνών και ατομικών συνειδήσεων.

Ποιος επιτέλους όμως είναι δικτάτορας σήμερα? Τότε ήταν η Γερμανία και ο υπόλοιπος άξονας, ενω σήμερα? Τα συμφέροντα θα μου πείτε. Ποιανής χώρας όμως? Γιατί τελικά τα συμφέροντα των τραπεζών είναι και τα συμφέροντα των αντίστοιχων κρατών των τραπεζών.

Μήπως είναι η Γερμανία και πάλι? Μήπως τελικά αυτή είναι χώρα που θα βγει πιο ζημιωμένη αν διαλυθεί το Ευρώ? Εγώ λέω ναι, αν οι γερμανικές τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι πιστωτές των υπό κατάρρευση εθνών. Αν όμως είναι οι αμερικάνικες? Ή οι αγγλικές?

Η Αγγλία επιτίθεται ασύστολα στο Ευρώ. Για ποιο λόγο? Το πιστεύει ως νόμισμα, αλλά θέλει να κερδοσκοπήσει στην πλάτη της Ελλάδας? Γιατί αν δεν το πιστεύει και προσπαθεί να κερδοσκοπήσει, μήπως παίζει με τη φωτιά? Αν καταρρεύσει? Πως θα βγάλει λεφτά? Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για την Αμερική.

Ειδα επίσης σήμερα την Ρωσία να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο νομισματικής ένωσης Ευρώ και Ρουβλίου για το μέλλον. Γιατί? Μήπως την συμφέρει? Η μήπως συμφέρει πιο πολύ την Ευρωζώνη? Αν συμφέρει την ΕΕ, γιατί να μην αγοράσει την είσοδο της στο Ευρώ?

Υπάρχει βέβαια και η Κίνα... The next big thing.

Ο πόλεμος είναι αδυσώπητος και οι παίχτες περισσότεροι. Σε αυτόν τον πόλεμο η Ελλάδα έχει κάποιον ρόλο να παίξει? Μπορεί να τον παίξει αυτόν τον ρόλο? Δεν ξέρω. Αλλά η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Ελλάδας, είναι κάτι που μπορεί να μας καταστήσει πιο ψύχραιμους στο να δούμε που θα σταθούμε σε αυτόν τον πόλεμο. Για να μπορέσουμε να κερδίσουμε πίσω την αξιοπρέπεια μας δηλαδή. Έτσι ώστε να συμμαχήσουμε με τους καλούς και όχι με αυτούς που έχουμε περισσότερο ανάγκη. Όπως και σε όλη την ιστορία μας.

Thursday, November 18, 2010

Η διάψευση του νόμου του Μέρφυ

Ο νόμος του Μέρφυ είναι σαφής. Αν είναι να στραβώσει κάτι, θα στραβώσει. Αυτός ό νόμος έχει παρουσιαστεί τουλάχιστον 3 φορές απ΄ όσο είμαι σε θεση να θυμάμαι στη Θεσσαλονίκη και στην υπόθεση της Δημαρχίας της Θεσσαλονίκης.

Η πρώτη φορά, στην οποία ήμουν Γυμνάσιο ακόμα και ως εκ τούτου δεν θυμάμαι και πολλά για να είμαι σε θέση να το υποστηρίξω, ήταν με την υπoψηφιότητα του κ. Φατούρου, όπου είχαν ενωθεί όλες οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης.

Η δεύτερη φορά ήταν όλη η χρονική περίοδος από το 1998 έως το 2002, οπότε και λάθος χειρισμοί από διάφορες μεριές έκαψαν την υποψηφιότητα του καλύτερου Δήμαρχου που θα μπορούσαμε να είχαμε εκείνη την περίοδο (Εκλογές 2002) στη Θεσσαλονίκη, του κ. Βούγια.

Η τρίτη φορά ήταν το 2006, όπου η Θεσσαλονίκη έχασε μία (πρώτη, όπως αποδείχθηκε) ευκαιρία του κ. Μπουτάρη να εκλεγεί Δήμαρχος με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην τον στηρίξει και να μην καταφέρει τελικά να περάσει στο δεύτερο γύρο και να επικρατήσει του κ. Παπαγεωργόπουλου (πράγμα που θεωρώ βέβαιο πως θα γινόταν).

Ο νόμος του Μέρφυ ήταν σε πολύ καλό δρόμο να εμφανιστεί και το 2010, για λόγους που δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα από τον συντάκτη του άρθρου στο Lifo.gr (link: http://www.lifo.gr/blogs/bitsandpieces/22717 , τίτλος άρθρου "Ο Γιάννης Μπουτάρης κανονικά έπρεπε να χάσει). Δεν έχω να προσθέσω τίποτα σε αυτό το άρθρο. Ο Γιάννης Μπουτάρης κέρδισε μία μάχη φαινομενικά χαμένη

Τελικά, ο νόμος του Μέρφυ διαψεύστηκε. Διαψεύστηκε στη καλύτερη και κρισιμότερη χρονικά συγκυρία για τη Θεσσαλονίκη. Η νίκη του Μπουτάρη δεν είναι μία απλή νίκη ενός υποψήφιου επί κάποιου άλλου. Είναι μία απαίτηση για αλλαγή κουλτούρας. Οι Θεσσαλονικείς διάλεξαν να αλλάξουν. Για να είμαι ειλικρινής είναι μία εξουσιοδότηση για αλλαγή κουλτούρας με διάρκεια ισχύος 3,5 χρόνια, οπότε και θα έχουμε ξανά Δημοτικές Εκλογές, ταυτόχρονα με τις Ευρωεκλογές.

Σας προειδοποιώ ότι η Θεσσαλονίκη που έχουμε στο μυαλό μας είναι μία Θεσσαλονίκη τόσο αντισυμβατική και τόσο θελκτική, όσο και η ιστορία του άρθρου στο Lifo.gr. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το πετύχουμε. Γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικό να αποδείξουμε ότι στη Θεσσαλονίκη δεν αξίζει η εικόνα της παραπονούμενης, εσωστρεφούς, συντηρητικής και ξενοφοβικής πόλης.

Tuesday, November 9, 2010

Η αποχή σας κάνει φτωχότερους και λιγότερο χαρούμενους. Σας κάνει και συμμέτοχους...

Κατά την άποψή μου δεν υπάρχει πιο ύπουλο όπλο άσκησης της εξουσίας από την αποχή. Είναι τόσο ύπουλο, που ενώ νομίζεις, εσύ ο ψηφοφόρος, ότι το χρησιμοποιείς εσύ, τελικά το χρησιμοποιεί ή εξουσία. Είναι η ωμή παραδοχή του πολίτη ότι έχασε την μάχη. Και για να μην μακρηγορώ και κουράσω θα μπω κατευθείαν σε παράδειγμα.

Ας πούμε, χάρην ευκολίας υπολογισμών ότι το εκλογικό σώμα στη Θεσσαλονίκη αποτελείται από 100 άτομα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν προσπαθώντας να κάνουμε μία ανάλυση του τι συμβαίνει σε αυτά τα 100 άτομα στο Δήμο Θεσσαλονίκης.

Υπάρχει μία απερχόμενη Δημοτική Αρχή 25ετίας που κάθε άλλο παρά καλό έχει κάνει στη Θεσσαλονίκη. Αυτό δεν το λέω εγώ, ο υποψήφιος του Μπουτάρη. Αυτό το λέει ο ίδιος ο Γκιουλέκας, που πεισματικά αρνείται να πάρει θέση στο αν η απερχόμενη Δημοτική Αρχή έχει κάνει περισσότερο καλό παρά κακό. Το είπε. Απέφυγε να πάρει θέση. Όλοι μας όμως ξέρουμε, ότι απευθύνεται στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων για να πάρει την εντολή για νέα θητεία. Αυτοί που καλούνται να τον ψηφίσουν, είναι οι ίδιοι που το 2004 λέγανε ότι δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ, να έρχεται να ζητάει ξανά την ψήφο του ελληνικού λαού με τη νέα ηγεσία του, αφού στη ουσία πρόκειται για το ίδιο σχήμα με άλλον επικεφαλής. Είναι οι ίδιοι που λέγανε ότι "στη δημοκρατία πρέπει να υπάρχει εναλλαγή". Εγώ συμφωνώ μαζί τους, αλλά τώρα αυτό το επιχείρημα είναι κάτι που τεχνηέντως τους "διαφεύγει".

Ανάμεσα σε αυτούς τους ψηφοφόρους είναι κάποιοι λίγοι που από αυτήν την ιστορία του Δήμου ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ κακοδιαχειρίστηκαν τα χρήματα του Δήμου και εμμέσως τα δικά μας, καθώς θα πρέπει με κάποιον τρόπο να καλυφθούν. Από που θα καλυφθούν? Από τα δημοτικά τέλη (εσείς οι δημότες) και από την επιχορήγηση του Κράτους (εσείς οι Έλληνες φορολογούμενοι). Όλοι μαζί λοιπόν, αγνοί και μη, να υποθέσουμε ότι βάσει ποσοστών είναι στους 100 του εκλογικού σώματος οι 21 (45% αποχή σημαίνει ότι πήγαν να ψηφίσουν οι 55. Ο Γκιουλέκας πήρε 38% (από τους 55), άρα τον ψήφισαν 21.).

Μόνο αυτοί που απέχουν της ψηφοφορίας είναι υπερδιπλάσιοι... Το προσέξατε το μαγικό? Γιατί πρόκειται περί ΣΟΦΗΣ μαγείας... Όσο περισσότεροι είστε εσείς που απέχετε, τόσο περισσότερους τους κάνετε να φαίνονται. Η δύναμη της αποχής είναι ΑΝΑΛΟΓΗ με τη δύναμη αυτών που κατάντησαν τη Θεσσαλονίκη σε αυτό το χάλι. Πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας. Γιατί αν δεν την πάρετε, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι είστε ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ σε αυτήν την κατάσταση. Αν δεν σας αρέσει αυτό που διαβάζετε, λυπάμαι αλλά είναι η αλήθεια. ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΦΤΑΙΤΕ! Έχετε την ευκαιρία... ή μάλλον έχετε την ΕΛΠΙΔΑ, να δείτε κάτι διαφορετικό και κάτι καινούριο σε αυτήν την πόλη.

Μπορεί να μην είναι ο Γιάννης Μπουτάρης αυτός που είχατε στο μυαλό σας ως ιδανικός Δήμαρχος, αλλά ας ομολογήσουμε την αλήθεια: Είναι ο εκφραστής του κάτι διαφορετικού και πιο ελπιδοφόρου, από τον Γκιουλέκα που τα δείγματα γραφής των προηγούμενων διοικήσεων της παράταξης του εδώ και 25 χρόνια δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρερμηνεία του τι μας περιμένει... Μία από τα ίδια. Μία ίδια Θεσσαλονίκη... Σας αρέσει αυτή η Θεσσαλονίκη?

Saturday, November 6, 2010

Αλλάξτε μονοπάτι!

Φτάσαμε αισίως μία μέρα πριν από τις εκλογές της πρώτης Κυριακής. Έχουμε αφήσει πίσω το 99% της προσπάθειας που κάθε ένας από εμάς έχει καταβάλλει για να αλλάξει σελίδα η Θεσσαλονίκη. Η προσπάθεια του 2010 είναι σαφώς πιο διαφορετική από την αντίστοιχη του 2006. Το 2006 ήταν κάτι ρομαντικό και ονειροπόλο. Το 2010 υπάρχει μία τεράστια ευθύνη. Εϊναι η ευθύνη ενός σχήματος που θεωρείται ότι διεκδικεί πλέον επί ίσοις όροις το Δήμο Θεσσαλονίκης. Αυτό το ρομαντικό και ονειροπόλο παλισιώνεται πλεόν από τις δυναμικές των κομμάτων που αγκαλιάζουν την προσπάθεια για έναν κοινό στόχο.

Ο στόχος δεν είναι η νίκη. Ο στόχος είναι η αλλαγή σελίδας της πόλης και η διεκδίκηση του αυτονόητου. Είναι αυτονόητο ότι στη θεσσαλονίκη αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που βλέπουμε και βιώνουμε σήμερα. Είναι αυτονόητο ότι στη Θεσσαλονίκη αξίζουν χρώματα και όχι το ασπρόμαυρο.

Με θυμώνει το πόσο χαμηλά έχουμε ρίξει τις απαιτήσεις μας σε αυτήν την πόλη. Εδώ και πολλά χρόνια η οπισθοδρόμηση αυτής της πόλης μας έχει οδηγήσει στο λάθος μονοπάτι. Υπάρχει το μονοπάτι της εσωστρέφειας, της συγκαταβατικότητας, της αδιαφορίας, της βουβαμάρας, της κυνικής αποδοχής του ότι "αυτοί είμαστε". Σε αυτό το μονοπάτι βαδίζουμε. Είμαστε μία υπνωτισμένη πόλη, που παγιδευμένοι από τα ψευτοδιλήμματα και από τις κομματικές μας εξαρτήσεις, έχουμε πλέον δεχθεί ότι αυή είναι η μοίρα της πόλης μας.

Υπάρχει όμως και το μονοπάτι της εξέγερσης. Υπάρχει το μονοπάτι της ελπίδας για κάτι διαφορετικό και κάτι καλύτερο. Είναι το μονοπάτι που σας καλεί να δώσετε μία ευκαιρία στο να αποδείξουμε ότι σε αυτή την πόλη το αυτονόητο είναι εύκολο να γίνει. Είναι αυτονόητο ότι η Θεσσαλονίκη οφείλει να είναι πιο πράσινη, πιο φιλική προς τον πεζό, πιο φιλόξενη προς το ξένο, πιο ανοιχτή προς το Πανεπιστήμιο, πιο ελκυστική προς τον τουρίστα, πιο επιχειρηματική.

Δεν ξέρω αν αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε ως πόλη για να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Εϊναι όμως σίγουρα η καλύτερη ευκαιρία που είχαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ελάτε μαζί μας να αποδείξουμε ότι ξυπνήσαμε. Ελάτε μαζί μας να αποδείξουμε ότι δεν είναι μαγκιά να ζητάς το αυτονόητο. Είναι υποχρέωση. Αλλάξτε μονοπάτι!