Η Ελλάδα σε πόλεμο.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι οικονομολόγος, οπότε ενδεχομένως να γράφω και μπούρδες. Αλλά βλέποντας σήμερα τι παίζει με την Πορτογαλία και την Ισπανία και τις πιέσεις που φέρεται να δέχεται η Πορτογαλία να προσφύγει για οικονομική βοήθεια για να σωθεί η Ισπανία, έχω καταλάβει πλέον ότι ο πόλεμος του χρήματος γίνεται σχεδόν το ίδιο αδίστακτος με τους παγκόσμιους πολέμους που έζησαν οι παππούδες μας.

Οι μεν παγκόσμιοι πόλεμοι στοίχιζαν ζωές, ενώ οι πόλεμοι του χρήματος στοιχίζουν αξιοπρέπεις εθνών και ατομικών συνειδήσεων.

Ποιος επιτέλους όμως είναι δικτάτορας σήμερα? Τότε ήταν η Γερμανία και ο υπόλοιπος άξονας, ενω σήμερα? Τα συμφέροντα θα μου πείτε. Ποιανής χώρας όμως? Γιατί τελικά τα συμφέροντα των τραπεζών είναι και τα συμφέροντα των αντίστοιχων κρατών των τραπεζών.

Μήπως είναι η Γερμανία και πάλι? Μήπως τελικά αυτή είναι χώρα που θα βγει πιο ζημιωμένη αν διαλυθεί το Ευρώ? Εγώ λέω ναι, αν οι γερμανικές τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι πιστωτές των υπό κατάρρευση εθνών. Αν όμως είναι οι αμερικάνικες? Ή οι αγγλικές?

Η Αγγλία επιτίθεται ασύστολα στο Ευρώ. Για ποιο λόγο? Το πιστεύει ως νόμισμα, αλλά θέλει να κερδοσκοπήσει στην πλάτη της Ελλάδας? Γιατί αν δεν το πιστεύει και προσπαθεί να κερδοσκοπήσει, μήπως παίζει με τη φωτιά? Αν καταρρεύσει? Πως θα βγάλει λεφτά? Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για την Αμερική.

Ειδα επίσης σήμερα την Ρωσία να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο νομισματικής ένωσης Ευρώ και Ρουβλίου για το μέλλον. Γιατί? Μήπως την συμφέρει? Η μήπως συμφέρει πιο πολύ την Ευρωζώνη? Αν συμφέρει την ΕΕ, γιατί να μην αγοράσει την είσοδο της στο Ευρώ?

Υπάρχει βέβαια και η Κίνα... The next big thing.

Ο πόλεμος είναι αδυσώπητος και οι παίχτες περισσότεροι. Σε αυτόν τον πόλεμο η Ελλάδα έχει κάποιον ρόλο να παίξει? Μπορεί να τον παίξει αυτόν τον ρόλο? Δεν ξέρω. Αλλά η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Ελλάδας, είναι κάτι που μπορεί να μας καταστήσει πιο ψύχραιμους στο να δούμε που θα σταθούμε σε αυτόν τον πόλεμο. Για να μπορέσουμε να κερδίσουμε πίσω την αξιοπρέπεια μας δηλαδή. Έτσι ώστε να συμμαχήσουμε με τους καλούς και όχι με αυτούς που έχουμε περισσότερο ανάγκη. Όπως και σε όλη την ιστορία μας.