Monday, February 13, 2012

The party is over.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν ευχάριστα νέα και δυσάρεστα νέα. Τα ευχάριστα νέα είναι ότι υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσουμε και ως κοινωνία και ως Ελλάδα. Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι για να συμβούν τα ευχάριστα το πάρτυ πρέπει να τελειώσει.

Αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους, αλλά επιβάλλεται την αρχή να την κάνουν αυτοί που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Για να τελειώνει και αυτό το παραμύθι γι αυτούς που το χρησιμοποιούνε ως άλλοθι για να δικαιολογούν τη νοοτροπία του μέσου Έλληνα, που αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη δεν αξίζει να σωθεί. Η Ελλάδα ναι, οι Έλληνες όχι. Και για να μην παρεξηγηθώ και πάλι δεν εννοώ μόνο το οικονομικό. Το τόνισα και παραπάνω. Μιλάω για τη νοοτροπία που πάσχει πριν ακόμα εκδηλωθεί η κρίση, πριν ακόμα τελειώσει το πάρτυ.

Στη διαχείριση, λοιπόν, του δημοσίου χρήματος γινόταν επί χρόνια πάρτυ. Και να οι συμβασιούχοι και να η υπόσχεση για ανανέωση της σύμβασης (ή πρόσληψης στο δημόσιο) και να η αρχή της πελατειακής σχέσης που ξέφυγε από το δίδυμο κράτος-υποψήφιος εργαζόμενος και επεκτάθηκε στο δίδυμο πολίτης-πολίτης και κατέληξε στο μίσος του μέσου Έλληνα προς το κράτος. Δικαιολογημένα έως ένα βαθμό. Έως ένα βαθμό όμως.

Το δημόσιο και ειδικότερα στο παράδειγμα που βιώνω, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, επί χρόνια λειτουργούσε ως διοργανωτής του πάρτυ. Προσλήψεις στην TV100 των δικών μας παιδιών, δημιουργία πελατειακών σχέσεων με τον καημένο κοσμάκη που έψαχνε δουλειά με σύμβαση με υπόσχεση (και υλοποίηση της υπόσχεσης πολλάκις) μονιμοποίησης, κλπ κλπ.

Όμως είναι καθήκον αυτού που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα, να ξοδεύει ακριβώς αυτά που χρειάζεται. Πολλώ μάλλον δε όταν αυτό το χρήμα είναι απευθείας χρήμα του πολίτη μέσω ανταποδοτικών τελών, όπως είναι στην καθαριότητα. Εϊναι υποχρέωση αυτου που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα να προστατεύει και να δίνει αξία στα ανταποδοτικά τέλη. Πρέπει να ξέρει και να υπολογίσει ποιο είναι εκείνο το ελάχιστο ποσό που πληρώνει ο ΚΑΘΕ ΑΠΛΟΣ ΔΗΜΟΤΗΣ με το οποίο γίνεται η δουλεια. Αυτό είναι κοινωνική πολιτική. Κονωνική πολιτική δεν είναι να μοιράζεις συμβάσεις και υποσχέσεις στις πλάτες κανενός, ειδικά στον Έλληνα που πληρώνει.

Όταν συμβεί αυτό, όταν σεβαστεί το κράτος το δημόσιο χρήμα, τότε υπάρχει μία πιθανότητα κάποτε να σεβαστεί και ο μέσος Έλληνας το κράτος, και κατ' επέκταση την υπόλοιπη κοινωνία.

Βέβαια ο δρόμος είναι γεμάτος με εμπόδια. Ποια είναι αυτά? Η δυσπιστία (και αυτή έως ένα βαθμό δικαιολογημένη) προς το κράτος και βεβαίως ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός που περισσεύει από αυτούς που στο όνομα της αντιπολίτευσης και της εξέγερσης κατά πάντων και παντός, παίρνουν το μέρος των εργαζομένων που δεν καταλαβαίνουν πότε ξεπερνάνε τα όρια και το καθήκον τους απέναντι σε αυτόν που πληρώνει, δηλαδή τον δημότη.

Αυτό είναι το στοίχημα. Να πείσουμε ότι το τέλος του πάρτυ είναι αναγκαίο, όχι για κανέναν άλλο άλλα για εμάς όλους.


Υ.Γ. Σε κανένα σημείο δεν εμπλέκω τις χθεσινές αποφάσεις στη Βουλη στο συλλογισμό μου. Γιατί το πάρτυ ΕΠΡΕΠΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΛΗΞΕΙ. Με μνημόνιο ή χωρίς. Όλα τ' άλλα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Γιατί αν εμείς δεν γουστάρουμε το πολιτικό σύστημα του 2012, το ίδιο δικαίωμα έχουν και οι ξένοι. Αλλά πως να διεκδικήσεις το δίκιο σου, όταν δεν αναγνωρίζεις τα λάθη σου. Γίνεται? Δε γίνεται.