Monday, September 3, 2012

38 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ


Με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ που «τυγχάνει» να συμπίπτει με τα 38 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και που «τυγχάνει» να έχει το σύνθημα «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία» , να πούμε ότι στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, ιδρύθηκε ένα κόμμα και γεννήθηκε μία ιδέα. Σήμερα, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2012, υπάρχει μόνο το κόμμα και η ιδέα αγνοείται. Αγνοείται, δεν μετακόμισε.

Αρκετοί από αυτούς που πάτησαν σε αυτή την ιδέα που γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου και στις πλάτες αυτής της ιδέας δημιούργησαν αυτό το έκτρωμα που είναι η Ελλάδα σήμερα, θα είναι σήμερα στη Νίκαια, προσπαθώντας να περισώσουν όχι την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία αλλά τον εαυτό τους. Γιατί η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία χάθηκαν όταν δημιουργούσε το ΠΑΣΟΚ (και η ΝΔ, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι το θέμα μας) τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς στρατούς και τις νοοτροπίες που ξέχασαν και δεν σεβάστηκαν ποτέ τα όρια μεταξύ υποχρέωσης και δικαιωμάτων και που τόσα χρόνια σιωπούσαν βολεμένοι.

Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ τους αντιμετωπίζει ως αριθμούς ψήφων προκειμένου να σκαρφαλώσει στην εξουσία χωρίς να τους υπολογίζει ιδεολογικά ή αν τους αντιμετωπίζει ως μία «νέα» συνιστώσα, αλλά σίγουρα δεν είναι οι κομιστές της ιδέας που αγνοείται. Οι συγκεκριμένοι, και όχι μόνο αυτοί, μάλλον εκπροσωπούν μία ιδέα που πρέπει να εκλείψει είτε έμειναν στο ΠΑΣΟΚ, είτε μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ ή οπουδήποτε αλλού.




Saturday, September 1, 2012

Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται ένα μνημόνιο

Ας αρχίσουμε με τα πολύ βασικά. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης δεν γίνεται να επιλυθεί, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες του μετρό. Όποιος πει το αντίθετο, είτε λέει ψέματα είτε δεν γνωρίζει. Αυτό που μπορεί να γίνει όμως είναι μία ειλικρινής συζήτηση μεταξύ όλων των εμπλεκομένων. Και όταν λέμε όλων, εννοούμε όλων.

Σε πρώτη φάση πρέπει και ο δήμος Θεσσαλονίκης αλλά και η περιφέρεια να αναγνωρίσουν τις αστοχίες τους αλλά και τις αδυναμίες τους, και θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να έχουν μία ατζέντα προτεραιοτήτων για πράγματα τα οποία θεωρεί ο καθένας ότι πρέπει να λειτουργούν στην πόλη.

Με βάση αυτήν την ατζέντα, θα πρέπει να προσκληθούν φορείς όπως ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, η Τροχαία, ο σύλλογος των ταξί, ο ΟΑΣΘ, η Ένωση Πεζών, ιδιοκτήτες parking, εκπρόσωποι μεταφορικών εταιρειών κ.ά. και να αποφασίσουμε τη υπογραφή ενός μνημονίου. Έτσι ακριβώς όπως το γράφω. Η πόλη αυτή χρειάζεται ένα μνημόνιο, στο οποίο θα προταχθεί απ’ όλους, ανεξάρτητα από συμφέροντα και εγωισμούς, η εύρυθμη λειτουργία της πόλης. Η λέξη μνημόνιο αντηχεί κάπως περίεργα στον κόσμο. Θυμίζει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου. Αυτό όμως έγινε επειδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις αρνούνται να βάλουν απέναντί τους τα οργανωμένα συμφέροντα. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης αυτό δεν χρειάζεται να γίνει. Το μόνο που χρειάζεται είναι αποφασιστικότητα. Παραδείγματος χάρη, δεν είναι δυνατόν να προτάσσεται η κρίση για το άθλιο φαινόμενο με τις ουρές των ταξί, για το παράνομο παρκάρισμα των Ι.Χ. στις ράμπες αναπήρων, για την ανεξέλεγκτη φορτοεκφόρτωση, για το μη σεβασμό των διαβάσεων πεζών και για άλλα πολλά. Όπως επίσης δεν είναι δυνατόν, εν έτει 2012, να υπάρχουν προνομιούχες ομάδες πολιτών που να έχουν ειδική θέση στάθμευσης στο δρόμο. Δεν είναι κοινωνικά δίκαιο.

Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξει συμπεριφορά αν δει από τις τοπικές ηγεσίες ότι ο προγραμματισμός του για το κυκλοφοριακό βασίζεται σε μία φιλοσοφία που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την κοινωνική δικαιοσύνη. Η ανομία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται κεκτημένο. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Όλοι οι εμπλεκόμενοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω στις απαιτήσεις τους, ειδικά όταν πολλές από αυτές προκαλούν προβλήματα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Πολιτικό κόστος δεν είναι η σύγκρουση μίας δημοτικής ή περιφερειακής αρχής με κάποια οργανωμένα συμφέροντα. Πολιτικό κόστος είναι η ικανοποίηση των παράλογων απαιτήσεων των οργανωμένων συμφερόντων σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Με αυτόν το σκοπό πρέπει να πορευτούμε στο άμεσο μέλλον. Η πρόθεση για την επίτευξη του σκοπού αλλά και η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος θα πρέπει να είναι και ο γνώμονας με τον οποίο αποφασίζει ο λαός. Δεν λειτουργούσε έτσι η Ελλάδα μέχρι τώρα, αλλά τώρα πρέπει να αλλάξει.

Το καλύτερο το κράτησα για το τέλος. Ένα τέτοιο μνημόνιο δεν κοστίζει χρήματα, αλλά κοστίζει σε σεβασμό στην πόλη. Μόνο αν δεν υπάρχει σεβασμός, θα πρέπει να υπάρχει επιβολή προστίμου. Αλλιώς δεν γίνεται.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία http://www.makthes.gr/news/opinions/92841/