Monday, November 12, 2012

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά τώρα είναι αργά για δάκρυα

Σήμερα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης, είχαμε έκτακτη συνεδρίαση για τις επιπτώσεις του μεσοπρόθεσμου στους ΟΤΑ. Δεν θα αναφερθώ στην παράνοια της παράταξης του βουλευτή της ΝΔ, Κώστα Γκιουλέκα, που χθες ψήφισε ό,τι ψήφισε και σήμερα έβγαλαν ανακοίνωση ότι είναι ενάντια στις απολύσεις, ούτε στην εκτός τόπου και χρόνου τοποθέτηση της παράταξης του ΚΚΕ για προσλήψεις στο Δημόσιο. Θα αναφερθώ στο τι τελικά αποφάσισε το δημοτικό συμβούλιο και πως το ερμήνευσα, κάνοντας και την αντίστοιχη τοποθέτηση στη συνεδρίαση.

Ψήφισαμε όλοι ομόφωνα την μη αποστολή των λιστών που ζητάει η κυβέρνηση για τη διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που όσο και να ενοχλούν ή να δένουν τα χέρια σε κάποιους, πρέπει να ειπωθούν. Η Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη είναι μία ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ δημοτική παράταξη που διοικεί για πρώτη φορά το Δήμο. Είναι μία διοίκηση, που πέρα από τις αρκετές αδυναμίες της στην επίλυση κάποιων προβλημάτων της καθημερινότητας έχει επιδείξει μία αξιοζήλευτη επίδοση στην διαχείριση των οικονομικών του Δήμου. Επιπλέον, είναι και μία διοίκηση που επ' ουδενί δεν ευθύνεται για την κατάσταση του δημόσιου τομέα. Αυτή η διοίκηση έχει αποδείξει ότι σέβεται τα λεφτά των δημοτών και δεν υπάρχει πιο τρανή απόδειξη από αυτό από τη δεύτερη συνεχόμενη μείωση των ανταποδωτικών δημοτικών τελών και τη μείωση των υποχρεώσεων προς τρίτους κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, άρα βοήθησε και στο μέτρο του δυνατού στο να κυκλοφορήσει χρήμα στην αγορά της Θεσσαλονίκης. Και να σημειωθεί ότι αυτή η διοίκηση στην περίπτωση της ΔΕΠΘΕ (TV100, FM100), έχει αποδείξει ότι μπορεί να απολύσει όταν το κρίνει απαραίτητο. Αλλά όχι οριζοντίως. Θεωρώ, λοιπόν, τσουβάλιασμα από τη μεριά της Κυβέρνησης τις οριζόντιες απολύσεις για όλους τους Δήμους ανεξαιρέτως.

Σήμερα όμως είχαμε και τις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων της ΠΟΕ-ΟΤΑ και των εργαζομένων του Δήμου Θεσσαλονίκης. Πού ήταν όλα αυτά τα συνδικαλιστικά όργανα όταν οι υπάλληλοι μπαίνανε από το παράθυρο στο Δημόσιο? Που ήταν όλα αυτά τα συνδικαλιστικά όργανα όταν εξυπηρετούνταν κομματικοί στρατοί στο Δημόσιο? Που ήταν όλα αυτά τα συνδικαλιστικά όργανα όταν ο κάθε έχων την εξουσία έκανε μετατάξεις, ανάλογα με το ποιος θα προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες για την επανεκλογή του? Ποια ήταν άραγε η ουσία της ύπαρξης ενός συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα? Και κάπως έτσι φτάσαμε στο δακρύβρεχτο σήμερα. Μία Τρόικα που, όπως (πλέον) και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου (που κάποτε ψήφιζε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σε ποσοστά κοντά στο 85%), απορρίπτει το πολιτικό σύστημα της χώρας και ΔΕΝ ΤΟ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ, να προβαίνει σε οριζόντιες απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Αλλά τώρα είναι αργά πλέον για δάκρυα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά αυτό τώρα είναι κάτι που καμία διοίκηση δεν μπορεί να εμποδίσει.

Monday, September 3, 2012

38 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ


Με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ που «τυγχάνει» να συμπίπτει με τα 38 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και που «τυγχάνει» να έχει το σύνθημα «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία» , να πούμε ότι στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, ιδρύθηκε ένα κόμμα και γεννήθηκε μία ιδέα. Σήμερα, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2012, υπάρχει μόνο το κόμμα και η ιδέα αγνοείται. Αγνοείται, δεν μετακόμισε.

Αρκετοί από αυτούς που πάτησαν σε αυτή την ιδέα που γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου και στις πλάτες αυτής της ιδέας δημιούργησαν αυτό το έκτρωμα που είναι η Ελλάδα σήμερα, θα είναι σήμερα στη Νίκαια, προσπαθώντας να περισώσουν όχι την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία αλλά τον εαυτό τους. Γιατί η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία χάθηκαν όταν δημιουργούσε το ΠΑΣΟΚ (και η ΝΔ, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι το θέμα μας) τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς στρατούς και τις νοοτροπίες που ξέχασαν και δεν σεβάστηκαν ποτέ τα όρια μεταξύ υποχρέωσης και δικαιωμάτων και που τόσα χρόνια σιωπούσαν βολεμένοι.

Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ τους αντιμετωπίζει ως αριθμούς ψήφων προκειμένου να σκαρφαλώσει στην εξουσία χωρίς να τους υπολογίζει ιδεολογικά ή αν τους αντιμετωπίζει ως μία «νέα» συνιστώσα, αλλά σίγουρα δεν είναι οι κομιστές της ιδέας που αγνοείται. Οι συγκεκριμένοι, και όχι μόνο αυτοί, μάλλον εκπροσωπούν μία ιδέα που πρέπει να εκλείψει είτε έμειναν στο ΠΑΣΟΚ, είτε μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ ή οπουδήποτε αλλού.




Saturday, September 1, 2012

Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται ένα μνημόνιο

Ας αρχίσουμε με τα πολύ βασικά. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης δεν γίνεται να επιλυθεί, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες του μετρό. Όποιος πει το αντίθετο, είτε λέει ψέματα είτε δεν γνωρίζει. Αυτό που μπορεί να γίνει όμως είναι μία ειλικρινής συζήτηση μεταξύ όλων των εμπλεκομένων. Και όταν λέμε όλων, εννοούμε όλων.

Σε πρώτη φάση πρέπει και ο δήμος Θεσσαλονίκης αλλά και η περιφέρεια να αναγνωρίσουν τις αστοχίες τους αλλά και τις αδυναμίες τους, και θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να έχουν μία ατζέντα προτεραιοτήτων για πράγματα τα οποία θεωρεί ο καθένας ότι πρέπει να λειτουργούν στην πόλη.

Με βάση αυτήν την ατζέντα, θα πρέπει να προσκληθούν φορείς όπως ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, η Τροχαία, ο σύλλογος των ταξί, ο ΟΑΣΘ, η Ένωση Πεζών, ιδιοκτήτες parking, εκπρόσωποι μεταφορικών εταιρειών κ.ά. και να αποφασίσουμε τη υπογραφή ενός μνημονίου. Έτσι ακριβώς όπως το γράφω. Η πόλη αυτή χρειάζεται ένα μνημόνιο, στο οποίο θα προταχθεί απ’ όλους, ανεξάρτητα από συμφέροντα και εγωισμούς, η εύρυθμη λειτουργία της πόλης. Η λέξη μνημόνιο αντηχεί κάπως περίεργα στον κόσμο. Θυμίζει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου. Αυτό όμως έγινε επειδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις αρνούνται να βάλουν απέναντί τους τα οργανωμένα συμφέροντα. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης αυτό δεν χρειάζεται να γίνει. Το μόνο που χρειάζεται είναι αποφασιστικότητα. Παραδείγματος χάρη, δεν είναι δυνατόν να προτάσσεται η κρίση για το άθλιο φαινόμενο με τις ουρές των ταξί, για το παράνομο παρκάρισμα των Ι.Χ. στις ράμπες αναπήρων, για την ανεξέλεγκτη φορτοεκφόρτωση, για το μη σεβασμό των διαβάσεων πεζών και για άλλα πολλά. Όπως επίσης δεν είναι δυνατόν, εν έτει 2012, να υπάρχουν προνομιούχες ομάδες πολιτών που να έχουν ειδική θέση στάθμευσης στο δρόμο. Δεν είναι κοινωνικά δίκαιο.

Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξει συμπεριφορά αν δει από τις τοπικές ηγεσίες ότι ο προγραμματισμός του για το κυκλοφοριακό βασίζεται σε μία φιλοσοφία που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την κοινωνική δικαιοσύνη. Η ανομία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται κεκτημένο. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Όλοι οι εμπλεκόμενοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω στις απαιτήσεις τους, ειδικά όταν πολλές από αυτές προκαλούν προβλήματα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Πολιτικό κόστος δεν είναι η σύγκρουση μίας δημοτικής ή περιφερειακής αρχής με κάποια οργανωμένα συμφέροντα. Πολιτικό κόστος είναι η ικανοποίηση των παράλογων απαιτήσεων των οργανωμένων συμφερόντων σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Με αυτόν το σκοπό πρέπει να πορευτούμε στο άμεσο μέλλον. Η πρόθεση για την επίτευξη του σκοπού αλλά και η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος θα πρέπει να είναι και ο γνώμονας με τον οποίο αποφασίζει ο λαός. Δεν λειτουργούσε έτσι η Ελλάδα μέχρι τώρα, αλλά τώρα πρέπει να αλλάξει.

Το καλύτερο το κράτησα για το τέλος. Ένα τέτοιο μνημόνιο δεν κοστίζει χρήματα, αλλά κοστίζει σε σεβασμό στην πόλη. Μόνο αν δεν υπάρχει σεβασμός, θα πρέπει να υπάρχει επιβολή προστίμου. Αλλιώς δεν γίνεται.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία http://www.makthes.gr/news/opinions/92841/

Tuesday, July 31, 2012

Η κατάσταση με τη ΔΕΠΘΕ είναι μία μικρογραφία της κατάστασης της Ελλάδας


Όταν ανέλαβε τη διοίκηση η Πρωτοβουλία, ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν ήταν τίποτα άλλο από μία μικρογραφία του προβλήματος της Ελλάδας των τελευταίων ετών. Ένας οργανισμός με μη ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, με πρωτοφανή ελλείμματα, με υποψίες κακοδιαχείρισης οι οποίες είναι κάτω από δικαστική διερεύνηση, με χαλαρούς έως ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς, με την ανομία να κυριαρχεί και πλέον να θεωρείται κεκτημένο, αν κρίνουμε από τις καθημερινές συμπεριφορές μέρους των συμπολιτών μας, με υπερβολικά χρέη προς τρίτους, με υπερτιμολογήσεις σε προμήθειες και υπηρεσίες και ενίοτε με υπεράριθμες προσλήψεις.

Αυτό το τελευταίο, οι υπεράριθμες προσλήψεις, είναι κατά τη γνώμη μου και η πραγματική αιτία του προβλήματος της ΔΕΠΘΕ. Τι είναι όμως οι υπεράριθμες προσλήψεις, τί και ποιόν εξυπηρετούν? Μήπως εξυπηρετούσαν τις πραγματικές ανάγκες της ΔΕΠΘΕ? Είναι προφανές πως όχι, καθώς τότε δεν θα θεωρούνταν υπεράριθμες. Απόδειξη, αν μπορεί να θεωρηθεί απόδειξη, είναι και η σχετικά χαλαρή στάση των παρατάξεων της αντιπολίτευσης στο θέμα, σαν να μιλάμε για ένα συνομολογούμενο αμάρτημα, το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα είχε γίνει σημαία στα χέρια κάποιων. Δεν έγινε όμως και αυτό λέει πολλά.

Η ΔΕΠΘΕ τα προηγούμενα χρόνια λειτουργούσε ως μία μηχανή στρατολόγησης ανθρώπων, συγγενών και μη, των προηγούμενων διοικήσεων προκειμένου να δημιουργηθούν και να συντηρηθούν πελατειακές σχέσεις, αλλά και να λυθεί το επαγγελματικό πρόβλημα εκλεκτών συγγενών και φίλων.

Με λίγα λόγια, στο Δήμο Θεσσαλονίκης συνέβησαν, όλα όσα καταμαρτυρούνε οι περισσότεροι συμπολίτες μας στον δικομματισμό για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας στο δημόσιο τομέα. Με μία μεγάλη διαφορά όμως. Ότι τα τελευταία 25 χρόνια μέχρι το 2011, τη διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης την είχε μία παράταξη, η οποία ευθύνεται και γι αυτή την κατάσταση. Μία παράταξη που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη στη νοοτροπία της και τη λειτουργία της με αυτές των κομμάτων εξουσίας. Ήταν μία κομματική δημοτική παράταξη, με όλα τα κακά που συνοδεύουν ένα τέτοιο χαρακτηρισμό. Και είναι ακόμα πιο ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι το κόμμα με το οποίο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη η προηγούμενη διοίκηση είναι το κόμμα το οποίο είναι οπαδός του (κατ’ ευφημισμό σ' αυτή την περίπτωση) μικρού και ευέλικτου δημόσιου τομέα. Είναι επόμενο, λοιπόν, οι οποιεσδήποτε απολύσεις έχουν γίνει στη ΔΕΠΘΕ τον τελευταίο 1,5 χρόνο να χαρακτηρίζονται από κάποιους κομματικές, καθώς στην ουσία κομματικές ήταν οι ίδιες οι προσλήψεις.

Είναι ωραίο πράγμα να έρχεται μία διοίκηση και να απολύει ανθρώπους ειδικά σε μία τέτοια συγκυρία όπου η ανεργία μαστίζει? Σαφώς και όχι και θεωρώ ότι δεν έχει υπάρξει ικανοποίηση από κανέναν μας για τις απολύσεις εκτός από ίσως 1-2 περιπτώσεις όπου ομολογουμένως οι καταστάσεις ήταν στο όριο της πρόκλησης. Επιπλέον, η νυν διοίκηση της ΔΕΠΘΕ, προσπάθησε να σώσει τη δουλειά πολλών απασχολούμενων μέσω μετατάξεων στο Δήμο Θεσσαλονίκης σε διοικητικές θέσεις που υπήρχε ανάγκη και θα μπορούσε να σώσει ακόμα περισσότερες αν παλαιότερες διοικήσεις της ΔΕΠΘΕ φρόντιζαν να μετατραπούν οι συμβάσεις έργου σε προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ και όχι σε μετατροπή τους σε αορίστου χρόνου επειδή έτσι βόλευε. Οι απολύσεις όμως ήταν αναγκαίες. Ήταν αναγκαίες γιατί τα αυτά τα χρήματα που απαιτούνται για την συντήρηση της ΔΕΠΘΕ είναι χρήματα των πολιτών της πόλης και των ελλήνων φορολογούμενων. Όπως η πλειοψηφία του κόσμου απαιτεί να συμμαζευτούν οι δαπάνες του ελληνικού δημοσίου, έτσι απαιτεί από εμάς να συμμαζευτούν και οι δαπάνες του Δήμου Θεσσαλονίκης όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να διασφαλιστεί ότι κάθε ευρώ που πληρώνει ο δημότης πιάνει τόπο.

Αυτό όμως που ενοχλεί ακόμα περισσότερο είναι δηλώσεις που έχουν κυκλοφορήσει στον ηλεκτρονικό τύπο της πόλης.

Σε γνωστό μπλογκ της πόλης, στο taxalia.gr κυκλοφορεί ένα άρθρο το οποίο υπογράφει κάποιος με τα αρχικά ΧΕΝ (http://taxalia.blogspot.com/2012/07/blog-post_4242.html). Εκτός από τα σχόλια που αφορούν προσωπικά στον διευθυντή της ΔΕΠΘΕ και τα οποία προσπερνάω, σημασία έχει να επικεντρωθούμε στην τελευταία παράγραφο του άρθρου:

«Οι τελευταίες απολύσεις, όπως και οι προηγούμενες έγιναν για λόγους αντεκδίκησης. Και εδώ είναι το επικίνδυνο. Οι δημοσιογράφοι στη Θεσσαλονίκη έχουν ξεχάσει αυτές τις πρακτικές εδώ και χρόνια. Τώρα ο Μπουτάρης ουσιαστικά τους αναγκάζει να σκέφτονται έτσι. Γιατί είναι πολύ λογικό και ανθρώπινο οι απολυμενοι αυτοί δημοσιογράφοι μόλις ξεκουμπιστεί ο Μπουτάρης και ο Φούλης από το Δήμο Θεσσαλονίκης να επιστρέψουν αλλά και να τα βάλουν με όσους δημοσιογράφους σήμερα συνεργάζονται αρμονικά μαζί τους. Να ζητήσουν μέχρι και τις απολύσεις τους για λόγους οικονομίας. Το βρίσκω περίπου αυτονόητο. Με τον τρόπο αυτό Μπουτάρης και Φούλης έχουν ανοίξει μία δημοσιογραφική βεντέτα. Να δούμε πόσα και ποια θα είναι τα θύματα της τα επόμενα χρόνια...»

Το να πω κάτι παραπάνω γι αυτήν την τοποθέτηση είναι νομίζω περιττό. Από που να ξεκινήσω? Από τις διαθέσεις ρεβανσισμού και παλαιοκομματισμού που επιδεικνύει ή από την έμμεση απειλή στο υφιστάμενο δυναμικό της ΔΕΠΘΕ? Το  μόνο που ελπίζω πραγματικά είναι ο υπογράφων του άρθρου, που προφανώς δεν είχε την παλληκαριά να βάλει το όνομα του από κάτω, να μην έχει καμμία σχέση με πρώην στέλεχος της ΔΕΠΘΕ και νυν υπεύθυνο τύπου επίσημου οργάνου κόμματος στη Θεσσαλονίκη γιατί τότε ενδεχομένως το θέμα να έχει πολύ πιο σοβαρές διαστάσεις.

Thursday, April 26, 2012

Ικτίνου - Ζεύξιδος. Η κατάσταση, τα προβλήματα, η λύση.

Η Ικτίνου και η Ζεύξιδος αποτελούν ένα σταυροδρόμι της πόλης, το οποίο το ζω σχεδόν καθημερινά από τότε που ήμουν 6 χρονών. Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο και καθημερινό στέκι εδώ και αρκετά χρόνια, από τότε που ένας εκ των παιδικών μου φίλων άνοιξε εστιατόριο (και τώρα καφέ) επί της Ζεύξιδος. Οι συγκεκριμένοι οδοί, αποτελούν εδώ και χρόνια το επίκεντρο ενός προβλήματος, που δεν είναι άλλο από την κατάληψη του δημοσίου χώρου από τραπεζοκαθίσματα. Ένα πρόβλημα που παρατηρείται σε πολλά σημεία της πόλης, αλλά ο ακτιβισμός κάποιων κατοίκων δεν το αφήνει να ξεφύγει από την καθημερινή επικαιρότητα. Έχουν δίκιο οι κάτοικοι ή έχουν δίκιο οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος? Και ποιος είναι ο ρόλος της Τροχαίας και του Δήμου? Δίκιο έχουν, κατ' εμέ και οι δύο μεριές, αλλά το πρόβλημα δημιουργείται όταν η μία μεριά, καταπατά το δίκαιο της άλλης. Στους πεζοδρόμους, ο ΚΟΚ λέει ότι πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένο πλάτος ελεύθερο επί μονίμου βάσης για τη διέλευση οχημάτων εκτάκτου ανάγκης. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι σε οποιοδήποτε άλλο χώρο πάνω στον πεζόδρομο νομιμοποιείται ο οποιοσδήποτε να αναπτύσσει τραπεζοκαθίσματα. Η κατάληψη των τραπεζοκαθισμάτων ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται με γνώμονα την αστική και αρχιτεκτονική διαρρύθμιση του χώρου, έτσι ώστε εκτός από την αδιαπραγμάτευτη ασφάλεια και διελευσιμότητα, να υπάρχει και ένα αισθητικό αποτέλεσμα που να καθιστά όμορφο το χώρο. Η "επίπλωση" του δημόσιου χώρου από τα παρτέρια και τις δενδροδόχους (η οποία παρεμπιπτόντως είναι κακόγουστη και άχρηστη), στην οδό Ζεύξιδος καθιστά εκ των πραγμάτων αδύνατη τη εξασφάλιση αυτού του ελάχιστου πλάτους που απαιτείται από τον ΚΟΚ ακόμα και αν δεν υπήρχαν τραπεζοκαθίσματα, ενώ στην Ικτίνου η χωροθέτηση των παραπάνω (το ίδιο κακόγουστη και άχρηστη), προϋποθέτει την πλήρη απομάκρυνση των τραπεζοκαθισμάτων σε μεγάλο μήκος της οδού για να ικανοποιηθεί ο ΚΟΚ. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης, θεωρώντας πως τα τραπεζοκαθίσματα είναι κινητά μέρη και θέλοντας να προστατέψει την ζωντάνια του χώρου με την παρουσία συγκεκριμένου αριθμού τραπεζοκαθισμάτων κρατώντας τις ισορροπίες μεταξύ των καταστημάτων ενέκρινε ένα σχέδιο ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων, βάσει του οποίου εξέδωσε και τις σχετικές άδειες για την οδό Ικτίνου, ενώ στην οδό Ζεύξιδος το έργο του ήταν σχετικά πιο εύκολο γιατί το πλάτος έτσι και αλλιώς δεν εξασφαλίζεται λόγω παρτεριών και δενδροδόχων. Η λύση αυτή που συμφωνήθηκε μεταξύ Δήμου και καταστηματαρχών, δεν ικανοποίησε τους κατοίκους, οι οποίοι ερμηνέυοντας τον νόμο κατά κυριολεξία, θεωρούν πως ακόμα και κινητά να είναι τα τραπεζοκαθίσματα, δεν εξασφαλίζεται ο απαιτούμενος χώρος. Αποτέλεσμα αυτής της ερμηνείας, είναι η καθημερινή σχεδόν αναφορά καταγγελιών στην Τροχαία για παραβίαση του ΚΟΚ, με την Τροχαία να υποχρεώνεται να ανταποκρίνεται στις καταγγελίες. Η απόδοση των ευθυνών εύκολη. Η Τροχαία, κατά τη γνώμη μου, κακώς ερμηνεύει το νομο όπως τον ερμηνεύει, αφού ο Δήμος έχει εγκρίνει τη χωροθέτηση. Ο Δήμος κακώς εκδίδει άδειες, οι οποίες στην πράξη δεν ισχύουν. Οι κάτοικοι κακώς έχουν κηρύξει τον ανένδοτο εναντίον συλλήβδην όλων των καταστημάτων τα οποία έως ένα βαθμό αναβαθμίζουν και δίνουν ζωή στην περιοχή και οι καταστηματάρχες, κακώς θεωρούν ότι ο Δήμος είναι υποχρεωμένος να δίνει άδειες για τραπεζοκαθίσματα σε δημόσιο χώρο επειδή το υγειονομικό δίνει (βάσει μεγέθους κουζίνας και ΜΟΝΟ) τη δυνατότητα για εξυπηρέτηση περισσοτέρων ανθρώπων από αυτές που διαθέτουν στον εσωτερικό τους χώρο. Η πρόταση μου είναι να δρομολογήθεί ΑΜΕΣΑ ένας εκ νέου σχεδιασμός του χώρου που να λαμβάνει υπόψη του: 1) τις απαιτήσεις του νόμου, προκειμένου να εξασφαλίζεται επί μονίμου βάσεως το ελάχιστο απαιτούμενο πλάτος για διέλευση πεζών αλλά και οχημάτων εκτάκτου ανάγκης 2)την καλαισθησία και την ποιοτική αναβάθμιση του πρασίνου και του ανοιχτού χώρου (ακόμα και αν αυτό σε αρκετές περιπτώσεις δώσει την εντύπωση της άνισης μεταχείρισης μεταξύ καταστημάτων, καθώς η κτιριακή υποδομή εκ των πραγμάτων δημιουργεί διαφορετικά δεδομένα ανά κατάστημα) 3) την απρόσκοπτη λειτουργία των σχολείων της Ικτίνου. Σε παλαιότερη συνεδρίαση της επιτροπής ποιότητας ζωής του Δήμου, οι ίδιοι οι καταστηματάρχες είχαν προτείνει την ανακατασκευή των οδών Ικτίνου και Ζεύξιδος με δικά τους έξοδα, προκειμένου να λυθεί επιτέλους αυτό το θέμα, που δεν αφήνει κανέναν σε ηρεμία, αλλά και κανέναν δεν εξυπηρετεί. Όταν και αν συμφωνηθεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει και οι κάτοικοι να επιδείξουν μία ανοχή μέχρι να ολοκληρωθεί η ανακατασκευή, γιατί αλλιώς και οι κριτές θα γίνουν κρινόμενοι. Έστω και κατ΄ ανάγκη, λόγω των προβλημάτων που προκύπτουν στη βιωσιμότητα των επιχειρήσεών τους, οι καταστηματάρχες είναι διατεθιμένοι να υλοποιήσουν την προτροπή του Γιάννη Μπουτάρη για "υιοθεσία της γειτονιάς". Θα είναι κρίμα να πάει χαμένη. Ακόμα και αν υπό φυσιολογικές συνθήκες η υιοθεσία της γειτονιας δεν θα πρέπει να γίνεται για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά σε ένδειξη αγάπης για την πόλη που ζούμε. Γιατί η πόλη είμαστε εμείς.

Monday, April 9, 2012

To σημαντικό (αλλά μισό) βήμα του Μαγκριώτη για τα υπόγεια parking και η βιώσιμη ανάπτυξη μέσω ΣΔΙΤ.

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο υφυπουργός Υποδομών κ. Μαγκριώτης, έκανε το σημαντικό βήμα και μετέφερε την αρμοδιότητα για κατασκευή υπόγειων parking κάτω από κοινόχρηστους χώρους στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Αυτό όμως είναι το μισό βήμα. Το άλλο μισό, που είναι όμως και το πιο σημαντικό, είναι η εξασφάλιση χρηματοδότησης για την κάλυψη μέρους του κόστους της κατασκευής των parking από εθνικούς ή κοινοτικούς πόρους της περιόδου 2014-2020. Το υπόλοιπο κόστος ασφαλώς και θα καλυφθεί από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) και έτσι πρέπει να λειτουργήσει στην συγκεκριμένη περίπτωση. Πιο αναλυτικά:

Ας πάρουμε για παράδειγμα το κέντρο της πόλης όπου είναι και η μοναδική, προς το παρόν, περιοχή της Θεσσαλονίκης που λειτουργεί η κάρτα κατοίκου. Η κάρτα κατοίκου προσφέρει δωρεάν στάθμευση στους κατοίκους, ΕΦΟΣΟΝ όμως βρεθεί τέτοια θέση παρά την οδό. Και αυτό είναι σαφές σε όλους μας αφού η ζήτηση είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά, γι αυτό και οι μεγάλες καθυστερήσεις στην εύρεση θέσης στάθμευσης στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Αν ρωτήσουμε τον κόσμο που ζει στο κέντρο, τι ποσό θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν τον μήνα προεκειμένου να έχουν ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΗ θέση στάθμευσης κοντά στο σπίτι τους, οι απαντήσεις που θα δοθούν θα ποικίλλουν αναλόγως με τα κριτήρια που έχει ο καθένας. Κάποιοι θα πουν ότι δεν είναι διατεθιμένοι να δίνουν ούτε 10€, κάποιοι θα πουν ότι δίνουν και 300€. Ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει αυτή η διαστρωμάτωση στην τιμολογιακή πολιτική, είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να μελετηθεί από το Δήμο Θεσσαλονίκης προκειμένου να υπάρχει μία κοινωνική δικαιοσύνη (π.χ. βάσει εισοδηματικών κριτηρίων). Από αυτή τη διαδικασία μπορεί να εξασφαλιστεί η συνεισφορά του ιδιωτικού τομέα, η οποία θα πηγαίνει στην εταιρία ή όμιλο εταιριών που θα είναι ανάδοχος του έργου κατασκευής ενός τέτοιου υπόγειου parking. Βεβαίως όχι ες αεί, αλλά μέχρι να καλυφθεί η προσφορά του Αναδόχου. Μετά την αποπληρωμή του Αναδόχου, αυτό το ποσό μπορεί να πηγαίνει προς άλλα έργα υποστήριξης της βιώσιμης ανάπτυξης της πόλης.

Όσοι είναι μηχανικοί, γνωρίζουν ότι το συνολικό κόστος κατασκευής (και λειτουργίας) ενός υπόγειου parking είναι μεγαλύτερο (πολύ ή λίγο εξαρτάται από το είδος του έργου) από το ποσό που θα είναι διατεθιμένοι να προσφέρουν οι ιδιώτες (οι κάτοικοι δηλαδή) προς αυτή την κατεύθυνση. Και εδώ μπαίνει η υποχρέωση της εκάστοτε κυβέρνησης να αξιολογήσει τι σημαίνει έργο δημόσιας επένδυσης και ανάπτυξης. Η εκάστοτε κυβέρνηση, λοιπόν, ΠΡΕΠΕΙ να συνεισφέρει με τη διαφορά του ποσού που απαιτείται για το κόστος κατασκευής. Αυτό είναι δημόσια και αναπτυξιακή επένδυση. Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι με τη συμμετοχή στις επενδύσεις μόνο από τον ιδιώτη, είναι τέτοιος ο οικονομικός προγραμματισμός στην τιμολογιακή πολιτική για να βγει βιώσιμο το έργο, όπου ο απλός κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει. Κατά συνέπεια, πολλά parking παραμένουν και θα παραμένουν άδεια.

Η συνεισφορά στο κόστος από την πολιτεία με σκοπό τη συγκράτηση των τιμών στάθμευσης σε υπόγεια parking, άρα και τη βιωσιμότητα της επένδυσης, θα δώσει στο Δήμο Θεσσαλονίκης τη δυνατότητα με πολύ μεγαλύτερη ευκολία να μπορέσει να αλλάξει την εικόνα της πόλης. Αφενός θα εξασφαλίζει θέση σταθμευσης στους κατοίκους. Αφετέρου, θα μπορέσει να αποδώσει το χώρο που καταλαμβάνεται ΣΗΜΕΡΑ από τα παρκαρισμένα ΙΧ στους πολίτες είτε μέσω κατασκευής ποδηλατοδρόμων, είτε μέσω διαπλάτυνσης πεζοδρομίων για τις ανάγκες των πεζών αλλά και καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, είτε μέσω πεζοδρομήσεων, είτε μέσω αύξησης των χώρων πρασίνου, είτε μέσω οποιασδήποτε άλλης δράσης που θα έχει ως αποτέλεσμα τη βιώσιμη ανάπτυξη της πόλης.

Monday, February 13, 2012

The party is over.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν ευχάριστα νέα και δυσάρεστα νέα. Τα ευχάριστα νέα είναι ότι υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσουμε και ως κοινωνία και ως Ελλάδα. Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι για να συμβούν τα ευχάριστα το πάρτυ πρέπει να τελειώσει.

Αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους, αλλά επιβάλλεται την αρχή να την κάνουν αυτοί που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Για να τελειώνει και αυτό το παραμύθι γι αυτούς που το χρησιμοποιούνε ως άλλοθι για να δικαιολογούν τη νοοτροπία του μέσου Έλληνα, που αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη δεν αξίζει να σωθεί. Η Ελλάδα ναι, οι Έλληνες όχι. Και για να μην παρεξηγηθώ και πάλι δεν εννοώ μόνο το οικονομικό. Το τόνισα και παραπάνω. Μιλάω για τη νοοτροπία που πάσχει πριν ακόμα εκδηλωθεί η κρίση, πριν ακόμα τελειώσει το πάρτυ.

Στη διαχείριση, λοιπόν, του δημοσίου χρήματος γινόταν επί χρόνια πάρτυ. Και να οι συμβασιούχοι και να η υπόσχεση για ανανέωση της σύμβασης (ή πρόσληψης στο δημόσιο) και να η αρχή της πελατειακής σχέσης που ξέφυγε από το δίδυμο κράτος-υποψήφιος εργαζόμενος και επεκτάθηκε στο δίδυμο πολίτης-πολίτης και κατέληξε στο μίσος του μέσου Έλληνα προς το κράτος. Δικαιολογημένα έως ένα βαθμό. Έως ένα βαθμό όμως.

Το δημόσιο και ειδικότερα στο παράδειγμα που βιώνω, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, επί χρόνια λειτουργούσε ως διοργανωτής του πάρτυ. Προσλήψεις στην TV100 των δικών μας παιδιών, δημιουργία πελατειακών σχέσεων με τον καημένο κοσμάκη που έψαχνε δουλειά με σύμβαση με υπόσχεση (και υλοποίηση της υπόσχεσης πολλάκις) μονιμοποίησης, κλπ κλπ.

Όμως είναι καθήκον αυτού που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα, να ξοδεύει ακριβώς αυτά που χρειάζεται. Πολλώ μάλλον δε όταν αυτό το χρήμα είναι απευθείας χρήμα του πολίτη μέσω ανταποδοτικών τελών, όπως είναι στην καθαριότητα. Εϊναι υποχρέωση αυτου που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα να προστατεύει και να δίνει αξία στα ανταποδοτικά τέλη. Πρέπει να ξέρει και να υπολογίσει ποιο είναι εκείνο το ελάχιστο ποσό που πληρώνει ο ΚΑΘΕ ΑΠΛΟΣ ΔΗΜΟΤΗΣ με το οποίο γίνεται η δουλεια. Αυτό είναι κοινωνική πολιτική. Κονωνική πολιτική δεν είναι να μοιράζεις συμβάσεις και υποσχέσεις στις πλάτες κανενός, ειδικά στον Έλληνα που πληρώνει.

Όταν συμβεί αυτό, όταν σεβαστεί το κράτος το δημόσιο χρήμα, τότε υπάρχει μία πιθανότητα κάποτε να σεβαστεί και ο μέσος Έλληνας το κράτος, και κατ' επέκταση την υπόλοιπη κοινωνία.

Βέβαια ο δρόμος είναι γεμάτος με εμπόδια. Ποια είναι αυτά? Η δυσπιστία (και αυτή έως ένα βαθμό δικαιολογημένη) προς το κράτος και βεβαίως ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός που περισσεύει από αυτούς που στο όνομα της αντιπολίτευσης και της εξέγερσης κατά πάντων και παντός, παίρνουν το μέρος των εργαζομένων που δεν καταλαβαίνουν πότε ξεπερνάνε τα όρια και το καθήκον τους απέναντι σε αυτόν που πληρώνει, δηλαδή τον δημότη.

Αυτό είναι το στοίχημα. Να πείσουμε ότι το τέλος του πάρτυ είναι αναγκαίο, όχι για κανέναν άλλο άλλα για εμάς όλους.


Υ.Γ. Σε κανένα σημείο δεν εμπλέκω τις χθεσινές αποφάσεις στη Βουλη στο συλλογισμό μου. Γιατί το πάρτυ ΕΠΡΕΠΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΛΗΞΕΙ. Με μνημόνιο ή χωρίς. Όλα τ' άλλα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Γιατί αν εμείς δεν γουστάρουμε το πολιτικό σύστημα του 2012, το ίδιο δικαίωμα έχουν και οι ξένοι. Αλλά πως να διεκδικήσεις το δίκιο σου, όταν δεν αναγνωρίζεις τα λάθη σου. Γίνεται? Δε γίνεται.

Monday, January 9, 2012

Ταξί. Μέσα ή έξω από τη λεωφορειολωρίδα?

Τη Δευτέρα το πρωί, με αφορμή τη συνέντευξη τύπου για τις καινούριες ειδικές λωρίδες λεωφορείων (ΕΛΛ) αναπτύχθηκε μία συζήτηση σχετικά με το αν τα ταξί πρέπει/μπορούν να κινούνται εντός των ΕΛΛ ή όχι.

Το κριτήριο απόφασης είτε θέλεις να το δεις κυκλοφοριακά είτε πολιτικά στην συγκεκριμένη περίπτωση κατ' εμέ είναι το ίδιο και το αυτό: Ο τρόπος με τον οποίο εξασφαλίζεται γρηγορότερα η μετακίνηση για τον κόσμο από την προέλευση στον προορισμό. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν έχει καμία υποχρέωση ούτε απέναντι στον ΟΑΣΘ, ούτε απέναντι στα ταξί.

Είναι προφανές, ακόμα και για κάποιον που δεν είναι συγκοινωνιολόγος, ότι η πιο γρήγορη μετακίνηση ΣΗΜΕΡΑ είναι αυτή με τον ΟΑΣΘ, χωρίς ταξί στις λεωφορειολωρίδες. Το σκεπτικό είναι ότι μέχρι να ολοκληρωθεί το μετρό της Θεσσαλονίκης (άγνωστο πότε καθώς διατηρώ εύλογες επιφυλάξεις για το 2015, μακάρι να διαψευστώ) η πόλη πρέπει να υποστηρίξει το μέσο που μπορεί να παίξει, έως ένα βαθμό το ρόλο του.

Επιπλέον, υπό προϋποθέσεις, μια τέτοια κατάσταση ενδεχομένως να είναι θετική και για τα ταξί και τα ΙΧ. Οι προϋποθέσεις είναι αφενός ότι οι μετακινούμενοι θα αλλάξουν μέσο και από το ΙΧ θα διαλέξουν -κάποια στιγμή- το (γρηγορότερο ως μέσο) λεωφορείο (βασική παραδοχή στον τομέα των μεταφορών) και αφετέρου ότι θα υπάρχει απρόσκοπτη λειτουργία των ΕΛΛ.

Και εδώ ερχόμαστε στο θέμα της αστυνόμευσης. Για μένα, το πρόβλημα είναι κυρίως θέμα νοοτροπίας και δεν το γράφω για να δικαιολογήσω καμία αδυναμία της Τροχαίας ή της δημοτικής αστυνομίας στην αστυνόμευση. Μου κάνει εντύπωση πως ως ελληνική κοινωνία δεν θέλουμε κανέναν μπαμπούλα πάνω από το κεφάλι μας για να αστυνομεύσει μία καταρρέουσα Ελλάδα που προφανώς δεν τα έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της (με τη συμφωνία των Ελλήνων, που κατά συντριπτική πλειοψηφία έχει απορρίψει το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας), αλλά ως κοινωνία της Θεσσαλονίκης αποζητάμε την αστυνόμευση για να κάνουμε τα αυτονόητα. Τα αυτονόητα, που απαιτεί η στοιχειώδης κοινωνική ευαισθησία στους δρόμους, τους πεζόδρομους και τα πεζοδρόμια... Αφού όμως δεν μπορούμε να βρούμε λύση στο πρόβλημα, θα πρέπει να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία των ΕΛΛ είτε με τεχνικά μέσα (κάμερες) ειτε με πιο εντατικούς ελέγχους από τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν υπάρχει συμβιβαστική λύση που να μετριάζει τις εντυπώσεις ανάμεσα σε λεωφορεία και ταξί. Ενδεχομένως να υπάρχει. Μία λύση θα μπορούσε να είναι να μπαίνουν μόνο ταξί στις ΕΛΛ πριν και μετά την διάρκεια ισχύος τους και μέχρι το τέλος των δρομολογίων του ΟΑΣΘ. Γιατί π.χ., μία ΕΛΛ μπορεί να λειτουργεί από τις 10:00 έως τις 22:00 αλλά δρομολόγια γίνονται και νωρίτερα και αργότερα από αυτό το διάστημα. Συν τοις άλλοις, όταν θα λειτουργεί το μετρό θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι εφόσον διασφαλίζεται η ταχύτατη μετακίνηση με αυτό, μπορεί να επιτραπεί η είσοδος των ταξί στις ΕΛΛ με το σημερινό καθεστώς. Το παν είναι να διασφαλίζεται με κάθε τρόπο η ταχύτατη μετακίνηση με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, είτε αυτό είναι λεωφορείο είτε το μετρό.

Τέλος, για να υπάρχει και μία πρόληψη στο θέμα, θα πρέπει να υπάρξει διαβεβαίωση και από την μεριά του ΟΑΣΘ ότι είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην ενδεχομενη αύξηση της ζήτησης των μετακινήσεων και ποσοτικά και ποιοτικά, εφόσον τελικά αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο και απαγορευτούν τα ταξί στις λεωφορειολωρίδες.


Υ.Γ. Σε κανένα σημείο του σκεπτικού δεν ασχολήθηκα με την εξίσου αντικοινωνική συμπεριφορά των οδηγών ταξί, που με την συμπεριφορά τους τις περισσότερες φορές προκαλούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνουν. Η πρόταση που έκανε ο Μπουτάρης να τα βρουν μεταξύ τους και να κινούνται με μονά-ζυγά στην πόλη, είναι μία πρόταση που έχει ένα ενδιαφέρον. Θα μπορούσε σε μία ύστατη ένδειξη (πολιτικού και όχι επιστημονικού) συμβιβασμού, να είναι και προϋπόθεση από την μεριά των ταξί προκειμένου να βρουν ανταπόκριση τα αιτήματά τους, αφού και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι λόγω της κρίσης περισσεύουν. Δεν είμαι όμως σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να συζητηθεί γιατί μετά ποιος θα αστυνομεύει τους ταξιτζήδες αν τηρούν το μονά-ζυγά?