Thursday, November 3, 2011

Ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, οι "εταίροι" μας και η επόμενη μέρα.

Πείτε ό,τι θέλετε για τον ΓΑΠ. Σήμερα στην περιγραφή της κατάστασης και του προβλήματος ήταν συγκλονιστικός. Και χωρίς σαρδάμ. Έχει σημασία. Για όποιον θέλει να βλέπει την ουσία των πραγμάτων, έδωσε και στον πιο δύσπιστο πολίτη της χώρας να καταλάβει ότι οι στυγνοί εκβιαστές της χώρας μας είναι οι "εταίροι" μας σε αυτό που αποκαλείται, στον τίτλο μόνο, Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ερώτημα που θα έθετε στον λαό για την αποδοχή ή μη της δανειακής σύμβασης, θα μεταφραζόταν από αυτούς ως παραμονή ή μη στο ευρώ. Αυτοί είναι...

Εμείς, ως Ελλάδα το 2009, αλλά και εγώ προσωπικά, τον ψήφισα το 2009 για Πρωθυπουργό της Ελλάδας και τελικά προέκυψε στην πορεία ότι χρειαζόμαστε κάποιον που να μπορεί να τα βάλει με όλο το σύστημα που καταδυναστεύει τον πλανήτη: Τις "αγορές". Δεν έφταναν αυτοί, φάνηκε ότι είχε να τα βάλει και με τους "εταίρους" μας. Αποδείχθηκε, ότι προφανώς, ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να τα βάλει με αυτούς μόνος του και να κερδίσει. Μόνος του. Και εκεί έχασε το στοίχημα με το λαό. Ότι το πάλεψε μόνος του και δεν έδειξε στο λαό να καταλάβει ότι εχθρός δεν είναι ο ίδιος, αλλά οι "εταίροι" μας. Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό όπλο στις "συζητήσεις" με τους εταίρους. Δύο χρόνια έκανε να του πάρει να το καταλάβει και έχασε το πρόσωπο πλέον... Έτσι είναι...

Έχασε επίσης μόνος του το παιχνίδι των αλλαγών στη χώρα. Εδώ θα τον κατηγορήσω για έλλειψη αποφασιστικότητας να τα βάλει με το σύστημα που και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έθρεψε σε μεγάλο βαθμό. Κακό συνδικαλισμό και κακό δημόσιο τομέα. Γιατί υπάρχουν και καλοί μέσα εκεί. Δεν έκανε τις ιδιωτικοποιήσεις που έπρεπε να κάνει (με συμφέροντες όρους βεβαίως). Δεν έδειξε με τις πράξεις του ότι μαζί με τις θυσίες του κόσμου υπάρχει και απονομή δικαιοσύνης στα σκάνδαλα του παρελθόντος. Ούτε ένας μπήκε φυλακή. Δεν έκανε και πολλά άλλα.

Ο Σαμαράς... Τι να πεις για τον Σαμαρά? Δύο πράγματα θα πω και δεν θα ασχοληθώ ξανά. Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, από Τετάρτη-Κυριακή η συμφωνία είναι προδοτική, και Δευτέρα-Πέμπτη την ψηφίζει προκειμένου να μην γίνει δημοψήφισμα και μην μιλήσει ο λαός φοβόμενος, λέει, ότι θα απαντήσουν στον ερωτόντα. Αφού, σήμερα, τη θέλει τη σύμβαση, είτε τζόγαρε (ακούστε... τζόγαρε σε αυτές τις στιγμές) ότι θα ψηφιστεί χωρίς τη στήριξη του είτε φοβόταν ότι ακόμα και αυτός να συμφωνούσε ΠΡΙΝ το δημοψήφισμα, η απάντηση θα ήταν όχι σε ΔΥΟ ερωτόντες... Εκτός αν δεν σέβεται την άποψη του λαού, που μπαίνουμε σε θέματα πολιτικής φιλοσοφίας του...

Μπορεί να αποδειχθεί ιστορικό λάθος για μένα και όσους το πιστεύουν, που νομίζω είναι και οι περισσότεροι (άνω του 50%, if you know what I mean), αλλά νομίζω ότι μέλλον αξιοπρεπές για εμάς και τη ζωή μας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ευρώ. Γι αυτό και πιστεύω ότι αν η συμφωνία στη δανειακή σύμβαση είναι απαραίτητη για την παραμονή μας στο ευρώ, πρέπει να τη δεχτούμε. Είναι απαραίτητη και η διαγραφή τους 50% τους χρέους μας (και για το 100% δεν θα έλεγα όχι, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, αν θέλουμε να βρούμε άκρη) και είναι απαραίτητη η δανειακή ειρήνη της Ελλάδας, προκειμένου ΚΑΠΟΤΕ να αναπτυχθούμε.

Προκειμένου να γίνει αυτό, πιστεύω ότι το ιδανικό θα ήταν να μας κυβερνάνε άνθρωποι που να μπορούν να εξασφαλίσουν τα καλύτερα δυνατά ανταλλάγματα για αυτή τη συμφωνία. Και για τα καλύτερα δυνατά ανταλλάγματα πρέπει να υπάρχει η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν συναίνεση. Σε αυτή τη συναίνεση πρέπει να συμμετέχουν όλοι. Συναίνεση με κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει ή μπορεί να προκύψει μετά από άμεσες εκλογές. Νομίζω ότι οι εκλογές είναι μία διαδικασία που δεν χρειάζεται η Ελλάδα ΤΩΡΑ. Η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρό μέτωπο εναντίον των "εταίρων" μας στις διαπραγματεύσεις. Σε αυτό το μέτωπο θέση έχουν όλοι, εννοείται εκτός του ΚΚΕ, που ενώ κερδίζει στην τοποθέτηση εναντίον των "εταίρων", χάνει στο αίτημα του κατ' εμέ. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιστορικό καθήκον να συμμετέχει. Αν δεν συμμετέχει, ας τους κρίνει ο λαός. Δεν μιλάμε πλέον για συναίνεση κομμάτων, αλλά συναίνεση λαού.

Μετά τις επιτυχείς, θέλω να πιστεύω αν συμμετέχουν όλοι, διαπραγματεύσεις, ναι, να πάμε σε εκλογές. Και μάλιστα με απλή αναλογική, έτσι ώστε το κάθε κόμμα να αντιλαμβάνεται ότι η φωνή του είναι κρίσιμο μέγεθος στο αύριο της Ελλάδας. Με ή χωρίς ευρώ, ανάλογα με αυτό που πρεσβεύουν. Και ας αποφασίσουν οι πολίτες αν θέλουν μία ζωή, σε αυτό το παγκόσμιο περιβάλλον, εκτός ευρώ.

Τώρα το τί θα ψηφίσουμε, αυτό είναι μία άλλη υπόθεση. Αλλά όσοι γκρινιάζουν, να μην παραπονιούνται. Το πολιτικό σύστημα, είναι φτιαγμένο με τη ψήφο μας. Ο καθένας αξιολογεί τι υπάρχει ως επιλογή. Αν δεν υπάρχουν επιλογές, τότε γιατί ζητάμε εκλογές?