Saturday, April 6, 2013

Ποδόσφαιρο και ψήφος. Μία σχέση υποκρισίας.

Η εμπειρία της Ελλάδας έχει δείξει ότι αν θέλεις να είσαι αρεστός, πρέπει να είσαι υποκριτής. Να είσαι λαϊκιστής. Ο περισσότερος κόσμος θέλει να ακούει ωραία πράγματα. Θέλει να ακούει υποσχέσεις, εξαγγελίες, θέλει ρουσφέτια. Αυτό τον τρέφει. Αυτός που θα του τάξει τα καλύτερα είναι αυτός που θα ψηφίσει. Έτσι φτάσαμε ως εδώ.

Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ακόμα και αν αποτελεί μια εικονική πραγματικότητα, ένα παράλληλο σύμπαν με αυτό της καθημερινότητας. Αν ανέβει ο Ηρακλής, αν παραμείνει ο Άρης, αν πάρει το κύπελλο ο ΠΑΟΚ, κανενός η ζωή δεν πρόκειται αύριο να είναι καλύτερη, παρά μόνο αυτών που ζουν από αυτό επαγγελματικά. Είναι όμως και μία απόδραση από την καθημερινότητα. Μία πρώτης τάξης διασκέδαση ακόμα και σε αυτό το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, τον ξεπεσμό του οποίου δεν μπορεί κάποιος να τον αποσυνδέσει από τον συνολικό ξεπεσμό της χώρας σε όλα τα επίπεδα.

Σε αυτή τη διασκέδαση είναι απολύτως θεμιτό να χαίρεσαι με τον πόνο του άλλου. Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου. Από το σχολείο ακόμα. Η ανυπομονησία να θέλεις να δεις τους συμμαθητές-οπαδούς της αντίπαλης ομάδας την επόμενη μέρα όταν τους έχεις κερδίσει, η στεναχώρια που θα τους δεις όταν έχεις χάσει. Η χαρά σου όταν πέσει κατηγορία ο αντίπαλος, η στεναχώρια σου όταν πάρει τίτλο ο αντίπαλος. Και το αντίθετο βεβαίως. Αυτά είναι ειλικρινή αθλητικά αισθήματα. Και μη μου πει κανείς ότι αυτά συμβάινουν μόνο στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί ακόμα και σε προηγμένες χώρες όπου το ποδόσφαιρο είναι βαριά οικονομική βιομηχανία συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα.

Πριν από 2 χρόνια, όταν έπεσε κατηγορίες ο Ηρακλής, ήρθα αντιμέτωπος με την στενάχωρη πλευρά της ιστορίας. Εξάλλου η ζωή είναι ένας κύκλος σε αυτά τα θέματα. Έκατσα και ανέχτηκα αυτήν την καζούρα, γιατί έτσι παίζεται το παιχνίδι αυτό. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια του παιχνιδιού ποδόσφαιρο.

Αυτά τα συναισθήματα, δεν μπορεί να διαφοροποιούνται όταν είσαι υποψήφιος σε εκλογές. Θα ήταν υποκρισία να διαφοροποιούνται. Έτσι το βλέπω. Δεν έχω σε καμία υπόληψη αυτούς που όταν έρθει η ώρα να ψηφίσουν,  θα λάβουν υπόψη τους το τι ομάδα είναι υποψήφιος ή αν ο υποψήφιος έχει γελάσει με μία άτυχη στιγμή της ομάδας του ψηφοφόρου. Όσοι ψηφίζουν με κριτήρια ομάδων είναι ανεύθυνοι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό και ευθύνονται και αυτοί για τη κατάσταση της χώρας. Στο κάτω κάτω κάνουν κακό στις ίδιες τις ομάδες τους. Η σχέση ποδοσφαίρου και πολιτικής είναι μία σχέση που είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να έχει happy ending. Είτε για το ποδόσφαιρο είτε για την πολιτική, είτε και για τους δύο. Στην περίπτωση της Ελλάδας βέβαια, το πλήρωσαν και οι δύο. 









No comments: