Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του.

Στέκομαι όρθιος στο μετρό της Αθήνας και μπαίνει μέσα στο βαγόνι μία νεαρή κοπελίτσα με χαρτομάντηλα στο χέρι. Στέκεται στο χώρο ανάμεσα από τις πόρτες και αρχίζει να μιλάει:

"Γεια σας. Είμαι 25 ετών και είμαι άνεργη εδώ και ένα χρόνο. Έχω ένα παιδάκι τεσσάρων μηνών (κρατώντας το βιβλιάριο υγείας) και δεν ζητιανέυω. Σας ζητάω να αγοράσετε ένα κουτί χαρτομάντηλα για να μπορέσω να του πάω γάλα για να φάει"

Η φωνή της δεν έχει κανένα συναισθηματισμό μάλλον επειδή το έχει πει τόσες φορές το ποίημα. Δεν ξέρω αν έλεγε ψέμματα ή αλήθεια, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ακουγόταν η flat φωνή της ήταν σοκαριστικός. Αισθάνθηκα ένα σφίξιμο απίστευτο εκείνη τη στιγμή, αν και συνήθως δεν το παθαίνω. Είναι τόσες οι φορές που γινόμαστε μάρτυρες ανάλογων σκηνών, που πλέον το λες και σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Αυτή τη φορά δεν ήταν έτσι, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο. ίσως επειδή πλέον ως μπαμπάς καταλαβαίνω τι είναι να έχεις ένα παιδί και να προσπαθείς να μην του λείψει τίποτα

Απέναντί μου κάθεται ένας παππάς. Όσο ακούω την κοπέλα έχω καρφώσει το βλέμμα μου στον παππά και τον κοιτάζω επίμονα. Ο παππάς κοιτάζει αλλού (η κοπέλα στεκόταν από πίσω του και δεν θα μπορούσε να τη βλέπει) και σε κάποια φάση διασταυρώνονται τα βλέμματα μας με τη συνοδία της φωνής της κοπέλας. Είναι τόσο έντονος ο τρόπος που τον κοιτάω, που θεωρώ ότι είναι θέμα δευτερολέπτων να με ρωτήσει γιατί τον κοιτάω και ποιο είναι το πρόβλημά μου. Αντ' αυτού, απομακρύνει το βλέμμα του ενώ εγώ εκεί. Επιμένω. Φεύγει η κοπέλα και πάει στις επόμενες πόρτες και η φωνή της πλέον ακούγεται σε χαμηλότερη ένταση αλλά με το ίδιο μοτίβο. Πλέον ο παππάς κοιτάει αλλού, αλλά ρίχνει κλεφτές ματιές σε μένα και με το που με βλέπει να μην έχω απομακρύνει το βλέμμα μου, αμέσως κοιτάει αλλού.

Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του θα πει κανείς γιατί ούτε αυτός, ούτε εγώ ευαισθητοποιηθήκαμε για να της αγοράσουμε ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Ομολογώ ότι από πολύ νωρίς, είχε μετακυλήσει το ενδιαφέρον μου στις ανταλλαγές ματιών με τον παππά.

Δεν ξέρω γιατί το μεταφέρω αυτό το περιστατικό και ούτε ξέρω τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς. Ορισμένες φορές δεν έχουν όλα κάποιο νόημα. Απλά συμβαίνουν.